Τα πανάρχαια δάση της Αλίκης

Тα πανάρχαια δάση της Αλικης

Πολύ πριν τα δέντρα καλύψουν το πρόσωπο του κόσμου, γιγαντιαία μανιτάρια κυριαρχούσαν πάνω στη Γη.

Με ύψος πάνω από δέκα μέτρα και πάχος τουλάχιστον τρία, εκείνοι οι τεράστιοι οργανισμοί συνέθεταν αχανή τοπία που στα μάτια ενός σύγχρονου ανθρώπου, θα έμοιαζαν εντελώς εξωτικά.

Σύμφωνα με τα συμπεράσματα επιστημόνων του Smithsonian Institute of Science and Technology που δημοσιεύτηκαν το 2007, πριν από 420 έως 350 εκατομμύρια χρόνια, όταν τα χερσαία φυτά έκαναν την πρώτη δειλή τους εμφάνισή και τα ψηλότερα δέντρα δεν ξεπερνούσαν τα δυο μέτρα σε ύψος, πελώριοι μύκητες κάλυπταν το χερσαίο έδαφος του πλανήτη μας.

Ήταν ένας κόσμος που διέφερε πολύ από τον δικό μας. Τα ασπόνδυλα ζώα ήταν πολύ μικρά και τα σπονδυλωτά δεν είχαν κάνει ακόμα την εμφάνισή τους. Η διάρκεια της μέρας ήταν μεγαλύτερη και η σύνθεση της ατμόσφαιρας διαφορετική με το ποσοστό του οξυγόνου να είναι μικρότερο απ’ το τωρινό. Η σελήνη βρισκόταν πιο κοντά στη Γη και φαινόταν μεγαλύτερη τις νύχτες και το παγκόσμιο κλίμα ήταν πιο ζεστό και αρκετά πιο ομοιόμορφο από ότι συμβαίνει σήμερα.

Αν και τα πρώτα απολιθώματα των πελώριων εκείνων μανιταριών ανακαλύφθηκαν το 1859, κανείς δεν μπορούσε να πει με βεβαιότητα σε τι είδους οργανισμό ανήκαν αυτά τα εντυπωσιακά ευρήματα.

Για τα επόμενα 130 χρόνια, οι περισσότεροι παλαιοντολόγοι πίστευαν ότι αποτελούσαν υπολείμματα γιγαντιαίων προϊστορικών βρύων ενώ δεν ήταν λίγοι αυτοί που θεωρούσαν ότι επρόκειτο για άγνωστα είδη δέντρων. Το μεγάλο ερώτημα που βασάνιζε τους επιστήμονες και τους εμπόδιζε από το να φτάσουν σε κάποιο συγκεκριμένο συμπέρασμα, ήταν το τεράστιο μέγεθός τους.

Για παράδειγμα, αν όντως ήταν βρύα, πως στην ευχή είχαν καταφέρει να φτάσουν σε ύψος τα δέκα μέτρα;

Το 2007 ωστόσο, μια έρευνα που έγινε με τη χρήση ηλεκτρονικών μικροσκοπίων κατέληξε στο συμπέρασμα ότι τα αλλόκοτα εκείνα απολιθώματα ήταν τελικά κάποιο είδος αρχαίων μανιταριών.

Ακόμα και στις μέρες μας εξάλλου, ο μεγαλύτερος ζωντανός οργανισμός πάνω στη Γη ο οποίος καταλαμβάνει μια συνολική έκταση δυο χιλιάδων εκταρίων σ’ ένα δάσος του Ανατολικού Όρεγκον των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής είναι στην ουσία ένα δίκτυο μανιταριών που ανήκουν στο ίδιο είδος, μοιράζονται τον ίδιο γενετικό κώδικα και έχουν δημιουργήσει ένα αχανές υπόγειο δίκτυο αλληλοεμπλεκόμενων και συγκοινωνούντων νηματίων στο υπέδαφος. Το συγκεκριμένο φαινόμενο δεν είναι μοναδικό στο Ανατολικό Όρεγκον.

Σύμφωνα με πρόσφατες ανακαλύψεις δασολόγων, τα μανιτάρια, που ευδοκιμούν σε υγρά περιβάλλοντα όπου αφθονούν οι οργανικές ύλες σε κατάσταση αποσύνθεσης, εκτελούν μια λειτουργία που είναι πολύ διαφορετική απ’ αυτή που νομίζαμε μέχρι τώρα, είναι δηλαδή κάτι πολύ περισσότερο από απλά σαπρόφυτα που διασπούν οργανικές ύλες. Τα υπόγεια δίκτυα των νηματίων τους, τα οποία καταλαμβάνουν τεράστιες εκτάσεις, λειτουργούν ως δίκτυα επαφών ανάμεσα σε όλα τα φυτά ενός δάσους.

Μέσα από αυτά, γηραιότερα δέντρα τροφοδοτούν με θρεπτικές ουσίες νεότερα δεντράκια και τα βοηθάνε να μεγαλώσουν και αποστέλλουν πληροφορίες ως προς τις περιβαλλοντικές προκλήσεις του χώρου τους, για παράδειγμα, ως προς το τι είδους τοξίνες πρέπει να εκλύουν στα φύλλα τους για ν’ αποθαρρυνθούν οι επιθέσεις αδηφάγων παράσιτων.

Τα υπόγεια δίκτυα των μανιταριών επομένως λειτουργούν ως συστήματα επικοινωνίας που υποστηρίζουν την δημιουργία και την ανάπτυξη των δασών και του φυτικού βασιλείου γενικότερα.

Από εξελικτικής και επιβιωτικής άποψης, αυτή είναι μια πολύ αλλόκοτη διαπίστωση.

Σύμφωνα με τα όσα γνωρίζουμε για την εξέλιξη των ειδών, συμβιωτικές σχέσεις-δηλαδή σχέσεις αλληλεξάρτησης που αποσκοπούν στην εξασφάλιση της αμοιβαίας επιβίωσης- ανάμεσα σε διαφορετικά είδη ζωής αναπτύσσονται μονάχα όταν ωφελούνται όλοι οι συμμετέχοντες.

Διαφορετικά, μιλάμε για σχέσεις παρασιτικές. Στη συγκεκριμένη περίπτωση, αν όντως ο κόσμος της μακρινής προϊστορίας καλυπτόταν από απέραντα δάση πελώριων μανιταριών, μας είναι δύσκολο να διαπιστώσουμε τι ήταν αυτό που τα εξώθησε στο να παραχωρήσουν την πρωτοκαθεδρία τους και να επιτρέψουν στα φυτά να κυριεύσουν τον κόσμο.

Θα ‘λεγε κανείς ότι τα αρχαία εκείνα μανιτάρια εφαρμόσανε κάποιο σκόπιμο σχέδιο γαιοδιαμόρφωσης του κόσμου μας που προέβλεπε την ανάπτυξη του βασιλείου των φυτών και αργότερα των ζώων και το οποίο οδήγησε τελικά στην εμφάνιση του σημερινού homo sapiens.

Η παράξενη αυτή θεωρία απηχεί κατά περίεργο τρόπο τις απόψεις του οραματικού εθνοβοτανολόγου και συγγραφέα Terence Mckenna ο οποίος πειραματίστηκε με τις ψυχεδελικές ιδιότητες ψυχότροπων μανιταριών που φύονται στη Λατινική Αμερική και περιέχουν δραστικότατες παραισθησιογόνες ουσίες, έχοντας επηρεαστεί από παρόμοιες εμπειρίες που βίωσε ο γνωστός συγγραφέας Aldous Huxley, τις οποίες κατέγραψε στα βιβλία του «Οι πύλες της Αντίληψης» και «Παράδεισος και Κόλαση.»

Ο Terence Mckenna λοιπόν, κατέληξε στο ασυνήθιστο συμπέρασμα ότι στην πραγματικότητα οι μύκητες των μανιταριών είναι μορφές ζωής εξωγήινης προέλευσης που ήρθαν στη Γη σαν σπόρια προκειμένου να προκαλέσουν την ανάπτυξη της ζωής και της νοημοσύνης.

Θεωρούσε δε ότι οι ψυχεδελικές εμπειρίες του τον εξώθησαν στο να βιώσει καταστάσεις διευρυμένης συνειδητότητας που άλλαξαν τον τρόπο με τον οποίο αντιλαμβανόταν το χώρο, το χρόνο, τη ζωή και το σύμπαν ενώ πίστευε ακράδαντα ότι ο μόνος τρόπος με τον οποίο θα κατάφερνε η ανθρωπότητα να επιβιώσει και να βρει μια λύση για τα επιβιωτικά προβλήματα που η ίδια έχει δημιουργήσει, ήταν μέσω της αλλαγής της συνειδητότητάς της και της ευρείας χρήσης ψυχεδελικών ουσιών.

Οι πεποιθήσεις εκείνου του ανατρεπτικού ερευνητή βασίζονται στο γεγονός ότι εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, σαμάνοι-γιατροί και ιερείς πολιτισμών της βαθιάς προϊστορίας, είχαν αναπτύξει περίπλοκες εσωτεριστικές τεχνικές μετάλλαξης της συνείδησης τους που πίστευαν ότι τους έφερναν σ’ επαφή με «κόσμους των πνευμάτων» δηλαδή με διαφορετικά μη προσπελάσιμα υπό κανονικές συνθήκες επίπεδα της πραγματικότητας, απ’ όπου αντλούσαν γνώσεις και πληροφορίες απαραίτητες για την επιβίωση της φυλής τους.

Οι σύγχρονοι ανθρωπολόγοι αποδέχονται το γεγονός, βασισμένοι στις πανάρχαιες βραχογραφίες που έχουν εντοπιστεί σε σπήλαια όλου του κόσμου, ότι οι μακρινοί πρόγονοι μας επιδίωκαν την επίτευξη εναλλακτικών καταστάσεων συνείδησης.

Κάποιοι σύγχρονοι ερευνητές δε, όπως ο φημισμένος Graham Hancock, υποστηρίζουν ότι ήταν αυτές οι πρακτικές που έθεσαν τα θεμέλια της ανάπτυξης των πρώτων πολιτισμών της μακρινής αρχαιότητας, της τέχνης, της γλώσσας και της θρησκείας.

Το σίγουρο είναι ότι η παρακολούθηση της εγκεφαλικής λειτουργίας ανθρώπων που βρίσκονται υπό την επήρεια τέτοιων ουσιών αποκαλύπτει ότι οι νευρωνικές τους συνάψεις βρίσκονται σε κατάσταση υπερδιέγερσης για όση ώρα διαρκεί «το ταξίδι» τους προκαλώντας ένα είδος ηλεκτρικής εγκεφαλικής καταιγίδας που μοιάζει λιγάκι με επιληπτική κρίση.

Αυτή η παρενέργεια εξηγεί εξάλλου γιατί οι χρήστες ψυχεδελικών ουσιών βιώνουν καταστάσεις συναισθησίας, δηλαδή καταστάσεις όπου οι αισθήσεις τους αλληλοεπικαλύπτονται με αποτέλεσμα ν’ ακούνε χρώματα, να βλέπουν θορύβους και να νιώθουν οσμές.

Εξηγεί επίσης γιατί νιώθουν ότι ο χρόνος διαστέλλεται γύρω τους ή ότι τα όρια του εαυτού τους σβήνουν και γίνονται ένα με το σύμπαν.

Ενδιαφέρον είναι επίσης το γεγονός ότι σε όλες τις μαγικές και απόκρυφες-ιδιαίτερα μετά την επικράτηση των μονοθεϊστικών θρησκειών-παραδόσεις, όπως για παράδειγμα στις παραδόσεις περί μαγείας και επαφής με εξωανθρώπινες διάνοιες όπως είναι οι νεράιδες και τα ξωτικά, τα μανιτάρια παίζουν σημαντικότατο ρόλο και θεωρούνται-ειδικά τα «μαγικά» ή ψυχότροπα εξ’ αυτών-ότι λειτουργούν ως «πύλες» για περάσματα σε άλλους κόσμους.

Στις χώρες των Κελτών, οι κύκλοι που σχηματίζουν τα μανιτάρια σε κήπους αγρούς και δάση θεωρούνται επικίνδυνοι γιατί υποτίθεται ότι έχουν δημιουργηθεί από τα ξωτικά που πάντα χορεύουν σε κύκλους ( περισσότερα για τα Ring forts εδω ) όπως περίπου συμβαίνει με τους περισσότερους παραδοσιακούς χορούς των Ελλήνων, οπότε αν κάποιος πατήσει στο εσωτερικό τους μπορεί να περάσει στην παράλληλη και επικίνδυνη χώρα των ξωτικών απ’ όπου πολύ δύσκολα θα επιστρέψει γιατί ο χρόνος εκεί κυλάει διαφορετικά ενώ οι κάτοικοί της διαθέτουν υπερφυσικές δυνάμεις και είναι εξαιρετικά «ιδιότροποι» δηλαδή ακολουθούν ένα τρόπο σκέψης διαφορετικό από τον ανθρώπινο, ενώ δεν συμπαθούν και πολύ τους απρόσκλητους επισκέπτες.

Σε αυτό το σημείο καλό είναι να επισημάνει κανείς ότι και οι αρχαίοι σαμάνοι ισχυρίζονταν ότι κάθε φορά που επισκέπτονταν τους κόσμους των πνευμάτων διέτρεχαν μεγάλους κινδύνους ενώ συχνά είχαν ως βοηθούς και προστάτες τοτεμικά πνεύματα ζώων με τα οποία είχαν συνάψει συμφωνίες. Οι παραδόσεις αυτές δεν έσβησαν στο χρόνο και συνεχίστηκαν μέχρι τις μέρες μας σε χώρες όπως είναι για παράδειγμα η Ιρλανδία όπου οι «νεραιδογιατροί» (fairy doctors) ήταν άνθρωποι που είχαν δοσοληψίες με νεράιδες και ξωτικά τα οποία τους δίδασκαν τις θεραπευτικές ιδιότητες βοτάνων και ριζών με τις οποίες θεράπευαν ανθρώπους.

Σύμφωνα δε με τις παραδόσεις των Ιρλανδών, για να έρθει κάποιο σε επαφή με τον κόσμο των ξωτικών θα πρέπει είτε να έχει κάποια κληρονομική προδιάθεση, είτε να διαθέτει «την καρδιά ενός ποιητή» είτε να είναι πολύ χαρούμενος ή πολύ λυπημένος.

Και στις δυο εκείνες ιστορίες εξιστορούνται ταξίδια στα βάθη της Γης, σε υπόγειους κόσμους που έχουν μείνει αναλλοίωτοι από τις αλλαγές που έχουν μεταβάλλει τον κόσμο της επιφάνειας. Και στις δυο ιστορίες οι ήρωες βιώνουν καταστάσεις συνειδησιακής μετάλλαξης.

Η Αλίκη τρώει τα κομμάτια ενός μανιταριού που την κάνουν εναλλάξ τεράστια ή μικροσκοπική, αλλάζουν δηλαδή τις αντιληπτικές της λειτουργίες και την οπτική γωνία με την οποία βλέπει τον κόσμο ενώ στο «Ταξίδι στο Κέντρο της Γης» ο αφηγητής της περιπέτειας, ο νεαρός Άξελ, προτού βρεθεί σε μια υπόγεια χώρα γεμάτη με φως, πλησιάζει πολύ κοντά στο θάνατο και βιώνει μια επιθανάτια εμπειρία. Και οι δυο εκείνοι χαρακτήρες ανακαλύπτουν στα υπόγεια βασίλεια όπου περιπλανιόνται, δάση από τεράστια μανιτάρια.

Θα μπορούσε να πει λοιπόν κανείς ότι μέσω μιας παράξενης και εντελώς άγνωστης προς το παρόν διαδικασίας μετάδοσης πληροφοριών από το μακρινό παρελθόν μιας εποχής όπου τα μανιτάρια κάλυπταν τον κόσμο, η ανάμνηση εκείνων των καιρών επιβιώνει μέχρι τις μέρες μας και λειτουργεί ως καταλύτης που ενεργοποιεί τους μηχανισμούς της φαντασίας μας και μας οδηγεί στην αμφισβήτηση παγιωμένων (ή και «παγωμένων») συστημάτων ερμηνείας της συλλογικής πραγματικότητας, τα οποία γνωρίζουμε πλέον πολύ καλά ότι εξυπηρετούν τα συμφέροντα των εξουσιαστικών δομών που διέπουν τις κοινωνίες μας.

Ίσως επίσης να μην είναι άσχετο το γεγονός ότι στη σημερινή εποχή που η επιβίωση του ανθρώπινου είδους απειλείται, η μαγική επιρροή των μανιταριών αναδύεται και πάλι και μας προκαλεί ν’ αλλάξουμε σε οντολογικό επίπεδο.

Τα πανάρχαια δάση της Αλίκης ίσως κάποτε να υπήρξαν στ’ αλήθεια και να πυροδότησαν την έκρηξη της ζωής που αγκάλιασε ολόκληρη τη Γη.

Ίσως να έχουν όντως εξωγήινη προέλευση και ν’ αποτέλεσαν εμφυτευμένους μηχανισμούς ανάπτυξης πλανητικών οικοσυστημάτων.

Αν συμβαίνει κάτι τέτοιο, ίσως να είμαστε τα αποτελέσματα μιας εξωγήινης καλλιέργειας, όπως υποψιαζόταν και ο αείμνηστος καταγραφέας του παράδοξου Τσαρλς Φορτ.

Ίσως πανάρχαιες και πανίσχυρες διάνοιες να ενορχήστρωσαν την ανάπτυξή μας για τους δικούς τους σκοπούς.

Ίσως επίσης αυτά τα παράξενα δάση να φύονται ακόμα κάπου βαθιά μέσα μας, στα βάθη του συλλογικού ασυνειδήτου μας, σε κάποιο επίπεδο κυτταρικής μνήμης που ενεργοποιείται μονάχα με το κατάλληλο ερέθισμα και μας καλεί να εξερευνήσουμε τα σκιερά τους βάθη.

Σχετικά άρθρα

O Kώδικας των μανιταριών

Επιστροφή

Υποστηρίξε τη σελίδα!

Who is Who

Ο Έρικ Σμυρναίος είναι κατά το ήμισυ Έλληνας και κατά το ήμισυ Φιλανδός, και γεννήθηκε στην Αγγλία το 1970, όπου και σπούδασε Νομικά. Από το 1993 ζει και εργάζεται στην Ελλάδα όπου, στον ελεύθερο χρόνο του, αρέσκεται να γράφει διηγήματα και μυθιστορήματα που κινούνται στο χώρο του φανταστικού. Παρά το ότι η μητρική του γλώσσα δεν είναι τα ελληνικά, τα έργα του είναι γραμμένα σε αυτή τη γλώσσα, την οποία ο ίδιος θεωρεί “την τελειοτέρα όλων των γλωσσών”. Κατά τα άλλα, του αρέσει ο κινηματογράφος φαντασίας, με ιδιαίτερη προτίμηση στο είδος του μεταφυσικού θρίλερ και της επιστημονικής φαντασίας, το διάβασμα, οι πεζοπορίες στα συναρπαστικά ελληνικά βουνά και η εξερεύνηση μυστηριακών τόπων, κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Φιλοδοξεί μια μέρα να πατήσει το πόδι του στον πλανήτη Άρη, αν κι έχει αποδεχτεί πλέον το γεγονός ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι μάλλον απίθανο. Τα τέσσερα βιβλία του Συγγραφέα : α) Η Κυρά Της Πόλης β) Δεσμοί Αίματος γ) Η Εκδίκηση της Κασσάνδρας.δ ) Κθούλου Φτού-νγκ