Ο νους δεν είναι ενα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φλόγα που πρέπει να ανάψει
Γιατί όλες οι κυβερνήσεις είναι καταδικασμένες να αποτύχουν
Γράφει η Πετρούλα Κωστίδου
Έχεις αναρωτηθεί ποτέ γιατί οι σύγχρονες, τεχνολογικά εξελιγμένες κοινωνίες δεν μπορούν να αποφύγουν τον πόλεμο, την αδικία την φτώχεια και την διαφθορά;
Δεν υπάρχει σύστημα διακυβέρνησης που να προσφέρει ολοκληρωμένη λύση και ο λόγος είναι αρκετά απλός. Δεν μπορείς να επιβάλεις κάποιο είδος ηθικής.
Η καλοσύνη και η δικαιοσύνη είναι θέμα αντίληψης και όχι θέμα πολιτικής. Η αλληλεγγύη και η αγάπη είναι θέμα παιδείας και όχι νόμων.
Koμμουνισμός
“Από τον καθένα ανάλογα με τις δυνατότητες του στον καθένα ανάλογα με τις ανάγκες του” Παραδέξου, αυτή είναι όντως μία ευγενής ιδέα!
Ωστόσο, χάνει την ευγένεια της όταν επιβάλλεται αδίστακτα. Το πρόβλημα του κομμουνισμού δεν βρίσκεται στην ιδέα, αλλά στην εφαρμογή του.
Δεν μπορείς να εξαναγκάσεις τους ανθρώπους να μοιραστούν την περιουσία τους.
Είναι το ίδιο ασύμφορο με το να εκδώσεις ένα διάταγμα η μία εντολή “Αγαπάτε αλλήλους”. Αυτοί που το διέταξαν έχουν χύσει τόσο αίμα, που κάνουν τον Χίτλερ να φαίνεται μπροστά τους νεογέννητο γατάκι με κλειστά ματάκια.
Η αγάπη, η αλληλεγγύη και η προσφορά δεν νομοθετούνται, καλλιεργούνται στις καρδιές μας.
Πρέπει να θέλει ο άλλος να μοιραστεί! Να το κάνει αυτοβούλως, όχι εξαναγκαστικά.
Να γουστάρει να αγαπήσει. Να το κάνει με την καρδιά του.
Την αγάπη και την συμπόνια για τον συνάνθρωπο δεν την ορίζουν οι νόμοι, αλλά μία ανιδιοτελής συνείδηση, που συνήθως προκύπτει μέσα από την κατάλληλη παιδεία (βλέπε Waldorf schools ).
Αυτό λοιπόν που χρειάζεται για να λειτουργήσει αυτή η υπέροχη Ιδέα της προσφοράς στους μη έχοντες, είναι μία εκούσια αλλαγή συλλογικής συνείδησης, όχι μία επιβολή συλλογικής συνείδησης.
Αλλά ακόμη και αν καταφέρναμε μία τέτοια αλλαγή συνείδησης, δεν θα πει πως θα γίνομασταν ίσοι σε όλα. Πίστεψε με, δεν θες να γίνουμε ίσοι! Ποιος θέλει να σκοτώσει την μοναδικότητα του; Ποιος θέλει να βάλει “ταβάνι” στην ανάπτυξη και στην δημιουργικότητα του;
Η πρόκληση δε είναι να γίνουμε όλοι ίσοι. Δεν θέλουμε να ισοπεδωθούμε. Απλά να δοθεί η βεβαιότητα της βασικής επιβίωσης, έτσι ώστε ο καθένας να έχει την ευκαιρία να επιλέξει τι θέλει να κάνει από εκεί και πέρα.
Αναρχία
Μέσα στα συστήματα διακυβέρνησης χώνω και τούτο: ο καθένας να κυβερνάει τον εαυτό του!
Η έλλειψη κάθε εξωγενούς επιβαλλόμενου νόμου, αρχής, κανόνα και περιορισμού είναι πραγματικός παράδεισος!
Για να λειτουργήσει όμως η αναρχία, πρέπει οι άνθρωποι να γίνουν “άγγελοι”. Δηλαδή να ανέλθουν σε ένα ανώτερο επίπεδο συνείδησης ώστε να βλέπουν τη σύνδεση μεταξύ τους και να μην βλάπτουν ο ένας τον άλλο.
Στην αναρχία τα όντα γνωρίζουν πως η ζημιά του ενός, σε βάθος χρόνου, είναι ζημιά όλων. Έτσι αυτοπειθαρχούν, και ζουν αρμονικά κάνοντας όλους τους υπόλοιπους νόμους περιττούς.
Στην Ελλάδα του σήμερα, δεν μπορούμε να αυτοπειθαρχήσουμε ούτε για τα στοιχειώδη, όπως για το αν θα σταματήσουμε στο κόκκινο φανάρι.
Λεβέντη μου.. Βρισκόμαστε ακόμη σε πρωτόγονο στάδιο πνευματικής εξέλιξης. Σχεδόν κάθε φοιτητάκι που έχει βρεθεί σε αναρχικές συνελεύσεις μπορεί να στο πιστοποιήσει, όταν ξεμεθάει απότομα από την απόσταση θεωρίας – πράξης.
Αν θέλουμε να καταργήσουμε τους νόμους -χωρίς να αλληλοεξοντωθούμε- πρέπει να αλλάξουμε μυαλά, να αλλάξουμε συνείδηση. Να διευρύνουμε την αντίληψη μας για το ποια είναι τα μέλη της οικογένειας μας και να συμπεριλάβουμε όλους τους συνανθρώπους μας μέσα σε αυτήν.
Αν το πετυχαίναμε αυτό, κυβέρνηση δεν θα μπορούσε να υπάρξει (τουλάχιστον όχι με τις μορφές που έχει υπάρξει μέχρι σήμερα) γιατί πολύ απλά δεν θα είχε τίποτα να κάνει. Η δουλειά της κάθε κυβέρνησης είναι να φροντίζει να ζούμε αρμονικά. Αν το κάναμε από μόνοι μας, δεν θα χρειαζόμασταν κυβέρνηση.
Είναι συνετό εκ μέρους μας να έχουμε κυβέρνηση μέχρι να εξελιχθεί το είδος μας στο σημείο εκείνο που θα κάνουμε με φυσικότητα, αυτό που είναι φυσικά λειτουργικό.
Όσο θα διευρύνουμε την αντίληψη μας, τόσο η κυβέρνηση θα συρρικνώνεται.
Δημοκρατία
Λλλλλατρεύω την Δημοκρατία! Και αυτό γιατί είναι το χειρότερο σύστημα, με εξαίρεση όλα τα άλλα.
Η Δημοκρατία δεν μπορεί να εφαρμοστεί στην ολότητα της, διότι όλη η ζωή μας είναι δομημένη γύρω από το ατομικό συμφέρον. Κατ’ επέκταση εκείνο που εκφράζουν οι περισσότεροι νόμοι είναι τα συμφέροντα των πιο ισχυρών ανάμεσα μας. Ούτε καν η ψήφος μας δεν έχει ίση αξία.
Οι κοντόφθαλμοι κατηγορούν μόνο τους ισχυρούς, δεν βλέπουν πως ολόκληρη η κοινωνία είναι πνιγμένη στον εγωισμό και ωθείται μονάχα από το κίνητρο του κέρδους.
Περιμένεις από τον μέσο εγωιστή, συμφεροντολόγο, φιλοτομαριστή (με μία λέξη: άνθρωπο) να είναι σωστός δημοκράτης και να μοιράζεται δίκαια το λόγο με τους συνανθρώπους του; Να σέβεται τα δικαιώματα τους; Ή μήπως περιμένεις να λειτουργεί αξιοκρατικά;
Αν ναι, χρειάζομαι επειγόντως το τηλέφωνο του ντίλερ σου, σπρώχνει πρώτο πράμα!
Συναντάμε ξανά και ξανά το αιώνιο “εμπόδιο” της εγωϊστικής μας συνείδησης.
Για να κάνουμε την Δημοκρατία να λειτουργήσει χρειαζόμαστε και πάλι ισχυρές δόσεις ανιδιοτελών αντιλήψεων. Δεν φτάνουν μόνο οι νόμοι. Ποτέ δεν έφταναν.
Υπάρχουν “δημοκράτες” που κατεβαίνουν στην πολιτική πουλώντας ελπίδα. Υπάρχουν “δημοκράτες” που αγοράζουν αυτή την ελπίδα και πηγαίνουν και εκλέγουν κυβερνήσεις. Αν είχαμε παιδεία (ξαναβλέπε Waldorf schools) δεν θα αγοράζαμε την ελπίδα του κάθε λαοπλάνου πολιτικάντη, δεν θα εκλέγαμε λαοπλάνους πολιτικάντηδες, δεν θα ήμασταν λαοπλάνοι πολιτικάντηδες.
Συναντήσαμε τον εχθρό και αυτός είναι εμείς
Όποια κυβέρνηση και αν πάρει το τιμόνι, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα. Σε όποιο σύστημα διακυβέρνησης και αν έχεις ποντάρει τις ελπίδες σου, ετοιμάσου να τις χάσεις. Και αυτό γιατί το πρόβλημα ποτέ δεν βρισκόταν στην εκάστοτε κυβέρνηση. Αλλά στο μυαλό μας, και στην καρδιά μας.
Μέχρι στιγμής λείπει το αληθινό ενδιαφέρον. Ολόκληρος ο πλανήτης αντιμετωπίζει κρίση συνείδησης. Είναι ανάγκη να αποφασίσουμε αν απλούστατα νοιαζόμαστε ο ένας για τον άλλο.
Το αύριο δεν εξαρτάται από τις κυβερνήσεις, αλλά από εμάς. Από εμένα και εσένα. Μέχρι να είμαστε έτοιμοι να αναλάβουμε την ατομική μας ευθύνη, δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα.
Και σταμάτα επιτέλους να ωρύεσαι “μα που πήγε η ευσυνειδησία του κράτους;” και άρχισε να αναρωτιέσαι για το που πήγε η δική σου ευσυνειδησία. Όσο και αν δεν το πιστεύεις o κόσμος γύρω σου είναι έτσι, επειδή εσύ είσαι έτσι.
Ποια ήταν η τελευταία φορά που βοήθησες κάποιον λιγότερο τυχερό από εσένα χωρίς να περιμένεις κάτι σε αντάλλαγμα; Ποια ήταν η τελευταία φορά που θα μπορούσες να το είχες κάνει;
Δεν υπάρχει άλλη συνταγή, η κοινή ευημερία είναι προσωπική υπόθεση.
Λέμε πως δεν έχουμε την δύναμη να αλλάξουμε τα κακώς κείμενα αυτού του κόσμου. Κι όμως, το πρόβλημα δεν είναι η δύναμη. Κανείς δεν φαίνεται να έχει τη θέληση. Και έτσι θα είναι πάντα, όσο κανείς δεν θεωρεί πως η δυστυχία του άλλου είναι και δική του.
Πηγές
Τhe Philosophy of Freedom. Rudolf Steiner
Υποστηρίξτε τη σελίδα!
Μοιραστείτε το άρθρο !
