Оι χορευτές των κόσμων: Ταξίδι στο χωροχρόνο

Οι χορευτές των κοσμων: Ταξίδι στο χωροχρόνο

Το ακόλουθο κείμενο δύναται να ερμηνευτεί ως ένα διήγημα επιστημονικής φαντασίας. Επομένως, όλες οι πληροφορίες που περιέχει θα μπορούσαν να είναι τα προϊόντα μιας ζωηρής φαντασίας. Φυσικά, έγκειται στη διακριτική ευχέρεια του αναγνώστη να αποφασίσει κατά πόσο κάτι τέτοιο ισχύει…

Τα φώτα χαμήλωσαν και αφού πήρα μια βαθιά ανάσα, άρχισα να μιλάω:

-«Ας κάνουμε μια τολμηρή υπόθεση: Ας δεχτούμε ότι τα ταξίδια στο χρόνο είναι δυνατά. Ας φανταστούμε ότι υπάρχουν χρονοταξιδιώτες, άνθρωποι που έχουν τη δυνατότητα να διατρέχουν το χρόνο κατά βούληση και να επισκέπτονται το παρελθόν και το μέλλον.

Σας φαίνεται εξωπραγματικό και απίθανο ως ενδεχόμενο;

Κάντε μου τότε τη χάρη να λάβετε υπόψη σας το γεγονός ότι η τεχνολογική πρόοδος της ανθρωπότητας αναπτύσσεται εκθετικά πλέον, το ίδιο και η σφαίρα των επιστημονικών μας γνώσεων.

Σκεφτείτε επίσης ότι είμαστε τα γεννήματα ενός διαρκώς εξελισσόμενου σύμπαντος πράγμα που σημαίνει ότι οτιδήποτε μπορούμε να φανταστούμε δύναται να καταστεί πραγματοποιήσιμο κάποια στιγμή.

Θα ήταν επομένως παράλογο να ισχυριστούμε ότι τα ταξίδια στο χρόνο θα γίνουν εφικτά ή αν θέλετε, ότι έχουν ήδη γίνει εφικτά σε κάποια μεταγενέστερη της δικής μας εποχή;

Αν όντως συμβαίνει κάτι τέτοιο, ανάμεσά μας ενδέχεται να κυκλοφορούν άνθρωποι απ’ το μέλλον: Χρονοταξιδιώτες που γνωρίζουν τι πρόκειται να συμβεί στα χρόνια που έρχονται και που ίσως να μας επισκέπτονται προκειμένου να καλύψουν κάποια κενά που θα έχουν οι ιστορικοί του μέλλοντος όσον αφορά την ταραγμένη εποχή μας.

Αν το καλοσκεφτείτε, είναι μια αρκετά λογική υπόθεση.

Αν για παράδειγμα, μέσα στις επόμενες δεκαετίες ξεσπάσει κάποια εκτεταμένη οικολογική καταστροφή ή ένας περιορισμένος έστω πυρηνικός πόλεμος ή μια πανδημία, ο πολιτισμός μας, αν επιβιώσει, θα κλονιστεί συθέμελα και ένα μεγάλο ποσοστό απ’ τον πακτωλό δεδομένων που δημιουργούμε ακατάπαυστα θα βυθιστεί παντοτινά στη λήθη. Ίσως μάλιστα ένα τέτοιο δραματικό σενάριο να μη είναι καν αναγκαίο.

Αυτή τη στιγμή που μιλάμε, πάνω από το πενήντα τις εκατό των βιβλίων που έχουν γραφεί, κινδυνεύουν να εξαφανιστούν, απλά και μόνο επειδή κανείς δεν ενδιαφέρεται ή δεν προλαβαίνει να τα επανεκτυπώσει ή να τα αντιγράψει.

Τα ψηφιακά δεδομένα μας είναι εξίσου ευάλωτα στο άγγιγμα του χρόνου.

Ας μην ξεχνάμε ότι ένας ισχυρός ηλεκτρομαγνητικός παλμός αρκεί για να καταστρέψει τα περισσότερα από αυτά.

Ο τεράστιος αριθμός παραγωγής πληροφοριών που χαρακτηρίζει τον ηλεκτρονικό πολιτισμό απειλεί την ακεραιότητά του.

Μέσα στο κυκεώνα των τεραμπάιτς που γέννιουνται καθημερινά, μέσα στην πλημμυρίδα της trivial ανοησίας των social media και των global networks του παγκόσμιου χωριού μας, ο εντοπισμός πραγματικά σημαντικών πληροφοριών γίνεται όλο και πιο δυσχερής.

Για παράδειγμα, ο βιογράφος ενός λαμπρού επιστήμονα ο οποίος το 2035 μετά χριστό θα καταφέρει να βρει την θεραπεία για κάθε μορφής καρκίνο, ίσως δυσκολευτεί πολύ να ανασύρει πληροφορίες σχετικά με τα πρώιμα παιδικά του χρόνια για τη ζωή του ως μαθητή, γιατί τα σχετικά βίντεο θα έχουν σβηστεί από ατύχημα ή ηθελημένα απ’ αυτούς που δεν τα θεωρούσαν σημαντικά προτού ο συγκεκριμένος άνθρωπος γίνει διάσημος.

Η δυνατότητα λοιπόν ενός ταξιδιού στο χρόνο θα ισοδυναμούσε με το απόλυτο ιστορικό εργαλείο:

Ωστόσο, η ανθρώπινη φύση, όντας αυτή που είναι, ποτέ δεν ικανοποιείται από την απλή κατάκτηση της γνώσης. Η κύρια επιδίωξη της συντριπτικής πλειοψηφίας των ανθρώπων ήταν και θα είναι για πάντα η κατάκτηση της εξουσίας, δηλαδή, η απόκτηση της δύναμης. Και ποιος θα μπορούσε να αντισταθεί στις ευκαιρίες που προσφέρει για κάτι τέτοιο ένα χρονοταξίδι;

Φανταστείτε λοιπόν τις αντιμαχόμενες παρατάξεις ή τις φατρίες μιας μελλοντικής ανθρωπότητας να στέλνουν ειδικούς πράκτορες πίσω στο χρόνο προκειμένου να επηρεάσουν την εξέλιξη της ιστορίας έτσι ώστε να ωφελείται η δική τους πλευρά.

Για παράδειγμα, πολλοί σημερινοί άνθρωποι θα έμπαιναν στον πειρασμό να δολοφονήσουν τον Αδόλφο Χίτλερ όταν ήταν ένας αποτυχημένος και πάμφτωχος ζωγράφος στο Μόναχο, προκειμένου να αποφευχθεί η φρίκη του Δεύτερου παγκοσμίου πολέμου.

Θα μπορούσαν κάλλιστα να σκηνοθετήσουν την πράξη τους ως ατύχημα, χρησιμοποιώντας ως εργαλεία την ανώτερη τεχνολογία της δικής τους εποχής. Από την άλλη όμως, πολλοί υποστηρικτές του Αδόλφου Χίτλερ, άνθρωποι που η προοπτική της επικράτησής του στο μέλλον να δημιουργούσε για τους ίδιους μια ιδιαίτερα ευνοϊκή πραγματικότητα, θα προσπαθούσαν να εμποδίσουν το έργο των επίδοξων δολοφόνων του ταξιδεύοντας και αυτοί στο παρελθόν.

Πίνακας του Χίτλερ απο την εποχή που ήταν ένας άσημος ζωγράφος

Ίσως λοιπόν γύρω μας να μαίνεται ένας παράξενος πόλεμος για τον οποίο δεν έχουμε ιδέα και να πεθαίνουν άσχετοι φαινομενικά άνθρωποι από εντελώς φυσιολογικές φαινομενικά αιτίες, προκειμένου ν’ αποτραπεί η εξέλιξη κάποιων γεγονότων που θα οδηγούσαν σε κάποιες καταστάσεις για τις οποίες δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα.

Η όλη εικόνα γίνεται ακόμα πιο περίπλοκη αν λάβουμε υπόψη μας την ιδιαίτερα δημοφιλή θεωρία του χάους, σύμφωνα με την οποία το χτύπημα των φτερών μιας πεταλούδας στο Τόκιο μπορεί να προκαλέσει το ξέσπασμα ενός τυφώνα στη Νέα Υόρκη.

Τα πάντα γύρω μας αποτελούνται από-και σχηματίζουν-δυναμικά συστήματα που αλληλοσυνδέονται και αλληλεπιδρούν ασταμάτητα με αποτέλεσμα η κάθε πράξη να έχει απρόβλεπτες συνέπειες σε οποιοδήποτε μέρος του υπερσυστήματος που συνθέτει το γνωστό σε όλους μας σύμπαν.

Ίσως λοιπόν ο υποθετικός μας χρονοπόλεμος να εκτυλίσσεται κατά τρόπο εντελώς ακατανόητα για τα δικά μας μάτια, με επιλεγμένους στόχους που μοιάζουν εντελώς παράλογοι και άσκοποι:

Για παράδειγμα, πολεμική πράξη θα μπορούσε να είναι το πέταγμα της στάχτης ενός τσιγάρου απ’ το παράθυρου του έκτου ορόφου ενός κτιρίου που βλέπει σ’ ένα πολυσύχναστο δρόμο.

Αυτή η πράξη που θα έχει ως αποτέλεσμα να μπει στο μάτι ενός περαστικού ένας κόκκος καμένης νικοτίνης που θα του προκαλέσει ενόχληση έτσι ώστε να διασπαστεί η προσοχή του και να συγκρουστεί με κάποιον άλλο περαστικό ο οποίος θα θυμώσει απ’ το συγκεκριμένο συμβάν και θα τσακωθεί το ίδιο βράδυ με τη γυναίκα του με αποτέλεσμα να χωρίσουν και έτσι να μην γεννηθεί ένα παιδί που αργότερα ως δάσκαλος ενός δημοτικού σχολείου θα εμφυσήσει την αγάπη για τα γράμματα στους μαθητές του εκ των οποίων ένας θα γινόταν λαμπρός επιστήμονας…»

«Όλα αυτά τα παραπάνω ακούγονται πολύ ενδιαφέροντα και εντυπωσιακά αλλά σκοντάφτουν σ’ ένα λογικό παράδοξο το οποίο μοιάζει άλυτο και έχει λειτουργήσει ως έναυσμα για τη συγγραφή αναρίθμητων διηγημάτων μυθιστορημάτων και σεναρίων επιστημονικής φαντασίας.

Είναι ένα ερώτημα που εκ πρώτης όψεως, φαίνεται αναπάντητο: Αν γυρίσω πίσω στο χρόνο και σκοτώσω τον παππού μου δεν θα γεννηθεί ποτέ ο πατέρας μου και επομένως ούτε εγώ. Τότε, πως γεννήθηκα για να διαπράξω το παραπάνω έγκλημα;

Επομένως, αν όντως υπάρχουν αντιμαχόμενες παρατάξεις χρονοταξιδιωτών που αγωνίζονται για την εκτροπή της ιστορίας σύμφωνα με τα ιδιοτελή τους συμφέροντα, εφόσον κάποιος από τους δυο κάποια στιγμή πρέπει να νικήσει, πως ο αντίπαλός του υπήρξε εξ’

αρχής;

Η απάντηση στο παραπάνω ερώτημα υπήρξε αναπάντεχη και γεννήθηκε από την αλλαγή του τρόπου με τον οποίο ερμηνεύουμε το φαινόμενο του χώρου και του χρόνου.

Απλά βρήκαμε τη σωστή απάντηση όταν θέσαμε την κατάλληλη ερώτηση.

Το χρονικό παράδοξο που περιγράψαμε γεννιέται όταν αντιλαμβανόμαστε στο χρόνο ως ένα γραμμικό φαινόμενο που αποτελείται από μια συγκεκριμένη απειροελάχιστη στιγμή, το παρόν, η οποία ταξιδεύει ασταμάτητα προς τα το μέλλον, αφήνοντας πίσω του ένα ατελείωτο ίχνος που ονομάζουμε παρελθόν. Αυτή η γραμμική θεώρηση φαινόταν απόλυτα ικανοποιητική για να εξηγήσει την λειτουργία του σύμπαντος μέχρι-πάνω κάτω-στα τέλη του 19ου αιώνα όταν η ανακάλυψη των ηλεκτρομαγνητικών κυμάτων καθώς και το αυξανόμενο ενδιαφέρον των επιστημόνων για τον κόσμο των υπο-ατομικών σωματιδίων άρχισε να κλονίζει σοβαρά το τακτοποιημένο σύμπαν που είχαν δημιουργήσει.

Ο παράδοξος μικρόκοσμος της κβαντικής φυσικής

Βλέπετε, τα υποατομικά σωματίδια έχουν την τάση να συμπεριφέρονται πολύ παράξενα:

Άλλοτε υπάρχουν και άλλοτε δεν υπάρχουν και μάλιστα στην ίδια χρονική στιγμή.

Άλλοτε συμπεριφέρονται σαν σωματίδια και άλλοτε σαν κύματα. Πολλά απ’ αυτά μοιάζουν να υπάρχουν σε δύο σημεία ταυτόχρονα ενώ άλλα, έτσι και διασπαστούν σε δύο κομμάτια, συνεχίζουν να διατηρούν μια αλλόκοτη συνάφεια και οτιδήποτε συμβαίνει στο ένα συμβαίνει ταυτόχρονα και στο άλλο, ανεξάρτητα απ’ το πόσο μεγάλη είναι η απόσταση που τα χωρίζει.

Κάποια άλλα υποατομικά σωματίδια (η λέξη σωματίδια είναι λανθασμένη φυσικά αλλά δεν υπάρχει κάποιος άλλος πιο κατανοητός όρος για να τα περιγράψουμε αυτή τη στιγμή) μοιάζουν να μπορούν να κινηθούν ταχύτερα από το φως ενώ κάποια άλλα ίσως και να κινούνται πίσω στο χρόνο.

Εν ολίγης, στο υπο-ατομικό επίπεδο η πραγματικότητα είναι ρευστή και αβέβαιη.

Μεταμορφώνεται σ’ ένα εντελώς σουρεαλιστικό θέατρο σκιών όπου έννοιες όπως «ύπαρξη» «ανυπαρξία» «χρόνος» «μάζα» και «ενέργεια» δεν έχουν καμία απολύτως σημασία.

Οι εξισώσεις που έχτισαν οι επιστήμονες προκειμένου να εξηγήσουν τη συμπεριφορά των απείθαρχων υποατομικών σωματιδίων, περιλάμβαναν πρωτοφανείς έννοιες όπως ήταν οι πολλαπλές διαστάσεις και έναν ασύλληπτο αριθμό παράλληλων συμπάντων που συνυπάρχουν δυνητικά με τον κόσμο μας. Η θεωρία των κβάντα που μιλάει για κυματοσυναρτήσεις που δημιουργούν την πραγματικότητά μας, η οποία δεν είναι τίποτα περισσότερο από μια πιθανολογούμενη κυματομορφή εκδηλώσεων που εμφανίζεται μέσα από έναν γεννησιουργό «κβαντικό αφρό» κάθε φορά που κάνουμε μια επιλογή, μπέρδεψε ακόμα περισσότερο τα πράγματα.

Επίσης, η πειραματική απόδειξη του γεγονότος ότι η συνείδηση μπορεί να επηρεάσει άμεσα την εξέλιξη της πραγματικότητας, σε συνδυασμό με την ανακάλυψη ότι το υπερ-περίπλοκο αυτό οικοδόμημα που αποκαλούμε σύμπαν αποτελείται από πληροφορίες, είναι δηλαδή μια εκδηλωμένη σκέψη, μας εκτόξευσε σε ένα πεδίο όπου η μεταφυσική έγινε πλέον κομμάτι της σκληροπυρηνικής επιστήμης.

Αν τώρα όλα αυτά που σας ανέφερα σας φαίνονται κάπως υπερβολικά «θεωρητικά» και «νεφελώδη» θα σας επισημάνω ότι ήδη ασκούν μια εντελώς χειροπιαστή επιρροή στον κόσμο μας.

Η ανάπτυξη της ατομικής βόμβας, η δημιουργία των ακτίνων λέιζερ και η επικείμενη δημιουργία των υπερ-υπολογιστών που θα κάνουν τα σύγχρονα ανάλογα τους να μοιάζουν με αργοκίνητες ατμομηχανές είναι λίγες μόνο από τις πρακτικές εφαρμογές αυτών των αλλόκοτων διανοητικών συλλήψεων. Για να επιστρέψουμε ωστόσο στο ζήτημα που μας απασχολεί, δηλαδή στο λογικό παράδοξο που φαίνεται να απειλεί τη λογική ενός ταξιδιού στο χρόνο, η απάντηση που ψάχναμε βρίσκεται τώρα μπροστά στα μάτια μας:

Μα φυσικά και θα μπορούσε κάποιος χρονοταξιδιώτης να αλλάξει την έκβαση της ιστορίας χωρίς να επηρεαστεί η δική του ύπαρξη γιατί απλούστατα με την κάθε του πράξη θα δημιουργήσει ένα εναλλακτικό σύμπαν που διακλαδίζεται απ’ τη δική του γραμμή των γεγονότων και αναπτύσσεται σε μια παράλληλη πραγματικότητα.

Θα μπορούσα λοιπόν να γυρίσω στο παρελθόν και να σκοτώσω τη γιαγιά μου προτού αυτή γεννήσει τον πατέρα μου και θα εξακολουθούσα να υπάρχω γιατί το εναλλακτικό σύμπαν που θα είχα δημιουργήσει θα ήταν παράλληλο και διαφορετικό από αυτό στο οποίο είχα γεννηθεί.

Βέβαια, όλα αυτά μοιάζουν πολύ όμορφα σε θεωρητικό επίπεδο, αλλά το ερώτημα που παραμένει αναπάντητο είναι το εξής:

Πως θα μπορούσε κάποιος να ταξιδέψει πίσω στο χρόνο, έστω και μέσα από παράλληλα σύμπαντα;

Πως είναι δυνατόν να δημιουργηθεί μια τέτοια τεχνολογία;

Και πάλι, η απάντηση μας ήρθε από ένα μέρος το οποίο δεν περίμενε απολύτως κανείς: Αυτή τη φορά, από τα ομιχλώδη και απέραντα δάση της λεκάνης του Αμαζονίου...

Συνεχίζεται..

Επιστροφή

Who is Who

Ο Έρικ Σμυρναίος είναι κατά το ήμισυ Έλληνας και κατά το ήμισυ Φιλανδός, και γεννήθηκε στην Αγγλία το 1970, όπου και σπούδασε Νομικά. Από το 1993 ζει και εργάζεται στην Ελλάδα όπου, στον ελεύθερο χρόνο του, αρέσκεται να γράφει διηγήματα και μυθιστορήματα που κινούνται στο χώρο του φανταστικού. Παρά το ότι η μητρική του γλώσσα δεν είναι τα ελληνικά, τα έργα του είναι γραμμένα σε αυτή τη γλώσσα, την οποία ο ίδιος θεωρεί “την τελειοτέρα όλων των γλωσσών”. Κατά τα άλλα, του αρέσει ο κινηματογράφος φαντασίας, με ιδιαίτερη προτίμηση στο είδος του μεταφυσικού θρίλερ και της επιστημονικής φαντασίας, το διάβασμα, οι πεζοπορίες στα συναρπαστικά ελληνικά βουνά και η εξερεύνηση μυστηριακών τόπων, κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια της νύχτας.

Φιλοδοξεί μια μέρα να πατήσει το πόδι του στον πλανήτη Άρη, αν κι έχει αποδεχτεί πλέον το γεγονός ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι μάλλον απίθανο. Τα τέσσερα βιβλία του Συγγραφέα : α) Η Κυρά Της Πόλης β) Δεσμοί Αίματος γ) Η Εκδίκηση της Κασσάνδρας.δ ) Κθούλου Φτού-νγκ