Ο νους δεν είναι ενα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φλόγα που πρέπει να ανάψει
Robert Kirk : Ο εξερευνητής του κόσμου των ξωτικών
Εξω ακριβώς από το Aberfoyle υπάρχει ένα παράξενος κωνικός λόφος που ονομάζεται Fairy Knowe. Σύμφωνα με τους τοπικούς θρύλους, η ψυχή ενός ιερέα που έζησε τον 18ο αιώνα, του αιδεσιμότατου Robert Kirk, παραμένει μέχρι σήμερα φυλακισμένη στο παλάτι της βασίλισσας των νεράιδων που βρίσκεται κάτω από το λόφο.
Γράφει ο Ερικ Σμυρναίος
1.
Πλησιάζει η άνοιξη και απ’ τα γυμνά κλαδιά των δέντρων ξεφυτρώνουν καινούργια φυλλαράκια, πράσινα ολόδροσα και τρυφερά. Απαλά χρώματα διαποτίζουν το εξοχικό τοπίο: Η χλωμή πορφύρα των νεογέννητων βλασταριών που ξεπηδάνε μέσα απ’ τη βρεγμένη γη, οι καστανές αποχρώσεις των χωραφιών, οι σκοτεινές και συμπαγείς σιλουέτες κάποιων δέντρων που δεν φυλλορροούν ποτέ. Το έδαφος ήδη πρασινίζει ανεπαίσθητα. Η μέρα είναι λαμπερή και ανέφελη, ο ουρανός βαθυγάλανος, ο αέρας παγερός και διάφανος σαν κρυστάλλινο κρασί. Το μονοπάτι που οδηγεί στην κορφή του λόφου περνάει μέσα από εκτάσεις σιωπηλών βελανιδιών. Ελίσσεται γύρω από βράχους σκεπασμένους με σκουροπράσινα βρύα και διασχίζει παχιά χαλιά από νεκρά φύλλα. Διασταυρώνεται με μικρά ρυάκια και εκτάσεις από λάσπη, εκεί όπου το χιόνι έχει λιώσει.
Ο λόφος είναι στρογγυλός, με απαλές γραμμές και χαμηλός. Έχει μια παράδοξα τεχνητή εμφάνιση. Διαφέρει από τα επιβλητικά και σκυθρωπά βουνά της γύρω περιοχής. Η κορφή του Ben Lomond διαγράφεται χιονοσκέπαστη στην άκρη του ορίζοντα, μακρινή και απρόσιτη, ένα πεισματάρικο απομεινάρι του λευκού χειμώνα που έχει πια υποχωρήσει.
Βρισκόμαστε στην καρδιά της Σκωτίας, στα Trossachs, στην ενορία του Perthshire. Είναι μια περιοχή εξαίσια και παράξενη, προικισμένη με δάση βαθύσκιωτα και πυκνά που αποπνέουν μιαν άχρονη γαλήνη.
Πρασινοντυμένοι λόφοι περικυκλώνουν αφρισμένους καταρράκτες και αστραφτερές λίμνες που τα καλοκαίρια καθρεφτίζουν τα γλυκά χρώματα του ήλιου του μεσονυχτίου.
Στις όχθες τους υψώνονται αγέρωχα κάστρα. Προβάλλουν μέσα απ’ τις ασημένιες ομίχλες του πρωινού περικυκλωμένα από φροντισμένους κήπους και πρασιές.
Ανέγγιχτα χωριά απλώνονται μέσα σε μικρές κοιλάδες, όπου σε σπιτάκια με δύριχτες στέγες και γερτές προσόψεις οι άνθρωποι κρατάνε ακόμα τις μυστικές παραδόσεις των προγόνων τους. Είναι ένας τόπος που οριοθετείται ανατολικά απ’ τη λίμνη Loch Lomond, και δυτικά απ’ την πόλη του Stirling. Πολλοί την χαρακτηρίζουν ως «Τα Highlands σε μικρογραφία» και μάλλον έχουν δίκιο.
2.
Ο περίπατός μας γίνεται ανηφορικός. Υπάρχει μια παράξενη ατμόσφαιρα σ’ αυτό το σιωπηλό, φωτεινό λόφο που μας κάνει να θυμηθούμε τον μορφασμό της ηλικιωμένης γυναίκας στο χωριό, όταν της ζητήσαμε να μας δείξει το μονοπάτι που βγάζει στην κορφή του. «Θα βρείτε αυτό που σας περιμένει εκεί πάνω» μας είχε πει μ’ ένα φευγαλέο χαμόγελο που θα μπορούσε να έχει πολλές σημασίες.
Φτάνουμε στην κορφή του, σ’ ένα μεγάλο ξέφωτο. Ακριβώς στο κέντρο του υψώνεται ένα Σκωτσέζικο πεύκο. Είναι πελώριο και μοιάζει πολύ ηλικιωμένο. Οι ντόπιοι το ονομάζουν «Το πεύκο του ιερέα.» Ολόγυρά του, στα όρια του ξέφωτου, ορθώνονται γυμνές βελανιδιές, διαφόρων μεγεθών. Απ’ τα κλαδιά τους κρέμονται μακριές κορδέλες που ανεμίζουν στον αέρα. Κάποιες είναι ζωηρόχρωμές, άλλες έχουν ξεθωριάσει και έχουν μετατραπεί σε κουρέλια.
Πάνω τους είναι γραμμένες διάφορες φράσεις: «Προς τις νεράιδες του τόπου, μια ευχή.» «Ζητώ την βοήθεια των νεράιδων για…» «Νεράιδες θα μου δώσετε…» Οι περισσότερες είναι δεμένες στα γύρω δέντρα. Η αλήθεια είναι ότι δεν μπορείς να δέσεις πολλές στο πεύκο γιατί τα κλαδιά του βρίσκονται πολύ ψηλά απ’ το έδαφος, ενώ το σχήμα του, μακρύ και λεπτό, δεν μοιάζει καθόλου με τις ορθάνοιχτες αγκαλιές των βελανιδιών. Γύρω απ’ τη βάση του ωστόσο ανακαλύπτουμε παιδικά παιχνίδια, αναμνηστικές κάρτες, νομίσματα, λαμπερούς κρυστάλλους και μπουκέτα από λουλούδια.
Για κάποιο απροσδιόριστο λόγο, δεν θέλουμε να μείνουμε πολύ ώρα σ’ αυτό το μέρος. Νιώθουμε ότι υπάρχει κάτι παράξενο στις μορφές των δέντρων και κάτι υπαινιχτικό στις φωτοσκιάσεις του ήλιου που χορεύει ανάμεσα απ’ τα γυμνά κλαδιά τους. Μια βαριά αίσθηση τυλίγει τη μοναχικότητα του πράσινου πεύκου, του περικυκλωμένου απ’ τις γυμνές βελανιδιές.
Διαβάζουμε στα φωναχτά μια-δυο ευχές απ’ αυτές που ανακαλύπτουμε στις κορδέλες αλλά δεν έχουμε τη διάθεση να ψάξουμε για περισσότερες. Οι βελανιδιές με τα κλαδιά απ’ όπου κρέμονται τα παράξενα λουλούδια τους, μοιάζουν όλο και πιο αλλόκοτες. Το αειθαλές πεύκο μοιάζει να ζητάει σιωπηλά βοήθεια. Ωστόσο, ίσως αυτό να συμβαίνει επειδή έχουμε διαβάσει την ιστορία. Γιατί ξέρουμε τι εκπροσωπεί αυτό το πεύκο που τώρα αποκτά όλο και πιο πολύ την εικόνα ενός μαγεμένου φυλακισμένου ο οποίος στέκει αβοήθητος και σιωπηλός, χαμένος σ’ ένα στάσιμο όνειρο, μέσα στον αδιάσπαστο κύκλο των δεσμοφυλάκων του.
Φεύγουμε σαν κυνηγημένοι και κανείς μας δεν μιλάει καθώς ξανακατεβαίνουμε τον λόφο. Ξαναβρίσκουμε την αρχή του μονοπατιού και μετά βγαίνουμε στο δρόμο, προσπερνάμε το αβαείο και διασχίζουμε την τοξωτή γέφυρα που περνάει πάνω απ’ τον ποταμό Forth, εκεί όπου στέκει ακόμα μια ερειπωμένη εκκλησία.
Στο πίσω μέρος της ανακαλύπτουμε ένα νεκροταφείο που βλέπει προς τον λόφο. Περιπλανιόμαστε ανάμεσα απ’ τις παλιές ταφόπλακες και διαβάζουμε παραδοσιακά Σκωτσέζικα ονόματα: McGregor, Macintyre, Mac Donald, MacLaren, MacFarlane, Menzies, Primrose, Swan, Keir… και Kirk. Robert Kirk. Γραμμένο σε μια πλάκα από αμμόλιθο.
Από κάτω ακριβώς σκαλισμένες κάποιες λέξεις, στα λατινικά, σε γραφή του 18ου αιώνα σύμφωνα με τους ντόπιους ιστορικούς:
Hic Pultis Ill Evangeli Promulgator Accuratus et Linguae Hiberniae Lumen M.Robertus Kirk Aberfoile Pastor Obiit 14 Maii 1692 Aetat 48. «Εδώ κείτεται ο ακριβής κήρυκας των Ευαγγελίων και φωστήρας της Βόρειας γλώσσας, ο κύριος Robert Kirk, Αιδεσιμότατος του Aberfoyle, που πέθανε στις 14 Μαΐου του 1692, σε ηλικία 48 ετών.»
Υπάρχουν τρία σχέδια χαραγμένα στην πέτρα: Ένα άνθος γαϊδουράγκαθου, το εθνικό λουλούδι των Highlands, μια ποιμαντορική ράβδος που συμβόλιζε το ιερό λειτούργημα του νεκρού και μια λεπίδα που υπενθυμίζει….θα σας πω σε λίγο τι. Ωστόσο, δεν υπάρχει καμία αναφορά για «το δέντρο του ιερέα» ή για την παράξενη δεύτερη ζωή του Robert Kirk.
Καμία αναφορά στις αλλόκοτες συνθήκες του θανάτου του. Τίποτα αναφορικά με το παράξενο βιβλίο που έγραψε ένα μόλις χρόνο πριν πεθάνει και που τον έκανε αθάνατο, ίσως και κυριολεκτικά. Δεν υπάρχει τίποτα το ασυνήθιστο σ’ αυτή την ταφόπλακα που κρατάει με ασφάλεια τον Kirk μέσα στη γη, σ’ ένα συγκεκριμένο σημείο του χρόνου, όπως απαιτεί η άκαμπτη νοοτροπία των ανθρώπων.
Αλλά για να λέμε την αλήθεια τα πάντα σχετικά με τον Αιδεσιμότατο Robert Kirk του Aberfoyle έχουν έναν τέτοιο χαρακτήρα. Είναι συγκαλυμμένα και κάπως ασαφή. Το ν’ αποπειραθεί κανείς να συγκεντρώσει πληροφορίες για το άτομο του ισοδυναμεί με το να προσπαθήσει να κρατήσει στα χέρια του άυλες φεγγαροαχτίδες.
Κανείς δεν έγραψε ποτέ τη βιογραφία του, αν και έζησε στην εποχή του ηρωικού Rob Roy MacGregor, με τον οποίο μάλιστα είχε και συγγένεια. Στην τουριστική βιβλιογραφία θα βρείτε πολύ λίγες πληροφορίες και κανείς δεν μοιάζει να ενδιαφέρθηκε ποτέ ιδιαίτερα γι’ αυτόν. Εμφανίζεται μονάχα σε μια μικρή παράγραφο στο Scottish Dictionary of National Biography και η τοπική εφημερίδα του Aberfoyle, η Strathard News, ανάρτησε ένα άρθρο για το άτομο του το 1992, προκειμένου να τιμήσει τα τριακόσια χρόνια από το θάνατό του. Ίσως αυτό να έχει να κάνει με την παραδοσιακή αποστροφή προς τον υπερφυσικό που χαρακτηρίζει την Πρεσβυτεριανή Σκωτία, ίσως όμως να συμβαίνει και κάτι πιο παράξενο, κάτι πιο υπόγειο, ίσως η σκόπιμη συγκάλυψη μιας πολύ παράξενης ιστορίας:
3.
Ο Αιδεσιμότατος Robert Kirk, ο έβδομος γιος του James και της Μary Kirk θα πρέπει να ήταν ένας πολύ έξυπνος και μορφωμένος άνθρωπος. Η ακριβής ημερομηνία της γέννησης του δεν μας είναι γνωστή. Κάποιες πηγές λένε ότι γεννήθηκε το 1641, άλλες το 1644. Σύμφωνα με τις παραδόσεις των Highlands, όταν κάποιος είναι έβδομος γιος, γεννιέται με την ικανότητα να έχει τη «δεύτερη ματιά,» είναι δηλαδή «αλαφροΐσκιωτος» και μπορεί και βλέπει κόσμους αόρατους στα μάτια των απλών ανθρώπων. Ο Robert μεγάλωσε στο Aberfoyle και μάλλον βίωσε τους εμπρησμούς σπιτιών και δασών απ’ τις δυνάμεις του στρατηγού Monk, ενός απ’ τους αξιωματούχους του Cromwell ο οποίος επιτέθηκε το 1654 στο εν λόγω χωριό το οποίο θεωρούσε φιλοβασιλικό.
Το 1661, ένα χρόνο μετά την παλινόρθωση της Μοναρχίας, ο Robert αποφοίτησε μ’ ένα πτυχίο Bachelor’s απ’ το Πανεπιστήμιο του Εδιμβούργου και αφού εξασφάλισε μια υποτροφία απ’ το Πρεσβυτέριο του Dunblane συνέχισε τις μελέτες του στο φημισμένο St Andrews απ’ όπού απέκτησε ένα μεταπτυχιακό τίτλο σπουδών. Παντρεύτηκε την Ιsobel Campbell το 1678, από την οποία απέκτησε έναν γιό με το όνομα Colin. Ωστόσο, η Isobel πέθανε ύστερα από δύο χρόνια, στις παραμονές Χριστουγέννων.
Ο τάφος της, που τον σκάλισε ο ίδιος ο Robert υπάρχει ακόμα στο Balquidde. Αργότερα, ο Robert ξαναπαντρεύτηκε, την ξαδέλφη της πρώτης του γυναίκας, την Margaret Campbell. Οι δυο τους απέκτησαν έναν γιό τον οποίο επίσης ονόμασαν Robert. Σημειώνεται ότι από την πλευρά των συζύγων του ο Robert σχετίστηκε με τους Macgregor οι οποίοι κυκλοφορούσαν πλέον με το όνομα Campbell καθόσον ο βασιλιάς James της Αγγλίας κυνηγούσε όσους έφεραν το επώνυμο του γνωστού Rob Roy. Το 1685, χειροτονήθηκε ιερέας στην ενορία του πατέρα του στο Aberfoyle, και ίσως ήταν αυτή η επιστροφή στα παιδικά του λημέρια που τον παρακίνησε να δουλέψει πάνω στο πιο φημισμένο και αμφιλεγόμενο έργο του, και ο λόγος για τον οποίο μάλλον δεν θα ξεχαστεί ποτέ.
Ως προς τις Ακαδημαϊκές του επιδόσεις ωστόσο, έγινε γνωστός για την ολοκλήρωση και τη δημοσίευση μιας από τις πρώτες επίσημες και πιο άρτιες μεταφράσεις της Βίβλου στη γλώσσα των Γαελικών (Gaelic). Αλλά πέρα απ’ αυτό τον άθλο που αφορούσε τον κόσμο των ανθρώπων, ο Kirk φαίνεται ότι ασχολήθηκε με κάτι πολύ πιο ασυνήθιστο και ασυμβίβαστο με την ιδιότητά του ως ιερέα.
4.
Ο ιδιαίτερος εκείνος ιερέας έγραψε ένα ακόμα βιβλίο, το τελευταίο του, το οποίο ονόμασε «Η μυστική κοινοπολιτεία των Ξωτικών, των Φαύνων και των Νεράιδων» (The Secret Commonwealth of Elves, Fauns, and Faeries). Θεωρείται μέχρι σήμερα ότι αποτελεί μια απ’ τις καλύτερες συνεισφορές στη σύγχρονη μελέτη του βασιλείου του μυθικού νεραιδοβασιλείου. Αν και δεν ξέρουμε πότε ή γιατί ο Robert ξεκίνησε να γράφει το παράξενο βιβλίο του, γνωρίζουμε ότι δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά το 1691 με τον βαρύγδουπο τίτλο «The Secret Commonwealth of Elves, Fauns and Fairies; or an Essay on the Nature and Actions of the Subterrenean and (for the most part) Invisible People Heretofoir going under the name of Faunes and Fairies, and the lyke, as described by those who have the second sight.» («Η μυστική κοινοπολιτεία των Ξωτικών, των Φαύνων και των Νεράιδων. Ή μια έκθεση πάνω στη φύση και στις πράξεις των υπόγειων και (ως επι το πλείστον) αόρατων ανθρώπων που προς το παρόν φέρουν το όνομα Φαύνοι και Νεράιδες και τα παρόμοια όπως περιγράφονται από αυτούς που έχουν τη δεύτερη ματιά».)
Η «μυστική κοινοπολιτεία» είναι ένα συναρπαστικό βιβλίο, γραμμένο μ’ ένα πολύ προσγειωμένο και πεζό ύφος. Καταγράφει τις συνήθειες, την εμφάνιση και τις συμπεριφορές των υπερφυσικών όντων που ονομάζουμε ξωτικά νεράιδες και φαύνους ή Sith σύμφωνα με την Γαελική γλώσσα, (μια λέξη που όλως περιέργως υιοθετήθηκε από το κινηματογραφικό Saga των ταινιών «Πόλεμος των Άστρων».)
Οι λεπτομέρειες της ζωής των Sith παρουσιάζονται ως πολύ συγκεκριμένες και συναρπαστικές, αλλόκοτες αν και ενδεδυμένες με μια παράδοξη αύρα ρεαλισμού. Σύμφωνα με το εν λόγω βιβλίο, κατοικούν σ’ έναν παράλληλο κόσμο που βρίσκεται πολύ κοντά στον δικό μας, κοντά σε ανθρώπινες κατοικίες, συχνά υπογείως. Φοράνε ρούχα παρόμοια με των ντόπιων ανθρώπων.
Ωστόσο, αν και μας μοιάζουν ως προς την εμφάνιση, διαφέρουν σε μέγεθος έτσι ώστε κάποιοι να είναι εξαιρετικά μικρόσωμοι. Μιλάνε πολύ λίγο και με τρόπο σφυριχτό, καθαρά και διαπεραστικά και «τα σώματά τους είναι τόσο ρευστά ώστε μπορούν να τα κάνουν να εξαφανίζονται και να εμφανίζονται κατά βούληση. Αποσπούν την τροφή απ’ το φαγητό ρουφώντας την ουσία των πραγμάτων και αφήνοντας ένα κέλυφος πίσω τους.»
Έχουν υπηρέτες-παιδιά που μοιάζουν με μαγεμένες μαριονέτες. Γελάνε πολύ λίγο και το γέλιο τους θυμίζει πιο πολύ τον μορφασμό ενός κρανίου παρά το ανθρώπινο γέλιο. Διαθέτουν βιβλιοθήκες με ευχάριστα βιβλία ενώ στα λεγόμενα «Quarter Days,» δηλαδή στις 25 Μαρτίου, στις 24 Ιουνίου στις 29 Σεπτεμβρίου και στις 25 Δεκεμβρίου, συνηθίζουν να κυκλοφορούν στους δρόμους.
Τότε, οι αλαφροΐσκιωτοι τους βλέπουν να κινούνται σε πλήθη και οι εκκλησίες γεμίζουν από πιστούς που αναζητούν καταφύγιο σ’ ένα αγιασμένο κτίριο. Κάθε άνθρωπος έχει έναν αόρατο σωσία στον νεραιδόκοσμο και αυτός ο σωσίας τους ακολουθεί σε όλη τους τη ζωή έως τη στιγμή που ο άνθρωπος πεθαίνει οπότε και ο σωσίας του εξαφανίζεται. Αν ο σωσίας ενός ζωντανού ανθρώπου γίνει ορατός ξέχωρα απ’ αυτόν, σημαίνει ότι πολύ γρήγορα αυτός ο άνθρωπος θα πεθάνει.
Ο Kirk αφηγείται πολλά σχετικά περιστατικά. Κάτι που κινεί το ενδιαφέρον στα σχόλια του είναι ο ισχυρισμός ότι στα Highlands, άνδρες έχουν αυτό το χάρισμα και πολύ σπάνια γυναίκες, πράγμα που σημαίνει ότι ήταν οι άνδρες που είχαν δοσοληψίες με τον νεραιδόκοσμο. Από εκείνον τον κόσμο έρχονταν τα δώρα της γιατρειάς, της προφητείας και της ποίησης..
Αλλά οι αλαφροΐσκιωτοι δεν είχαν τον έλεγχο των ικανοτήτων τους γιατί είναι πολύ δύσκολο να υποχρεώσει κανείς τις νεράιδες να κάνουν οτιδήποτε. Μάλιστα, όπως και σε πολλά άλλα μέρη του κόσμου, αναφέρονταν σ’ αυτές χρησιμοποιώντας όρους εξευμενιστικούς όπως «Οι Άνθρωποι της ειρήνης» «Οι Καλοί γείτονες» «Οι Καλοκυράδες» «Οι Φίλοι» «Οι καλοί άνθρωποι» «Οι ευγενείς» κτλ. Τονίζει ότι πολλοί αλαφροΐσκιωτοι τρομοκρατούνταν από τις ικανότητές τους, ότι όταν έβλεπαν τις νεράιδες να μαζεύονται στους δρόμους τα μαλλιά τους σηκώνονται όρθια απ’ το φόβο τους και ότι θα προτιμούσαν να είναι τυφλοί.
Ο νεραιδόλοφος του Aberfoyle, ήταν ένας απ’ τους αγαπημένους του περιπάτους. Λέγεται ότι ο Kirk αγαπούσε πολύ να περπατάει εκεί τα δειλινά στη νεανική αλλά και στην ώριμη ηλικία του και ότι η δεύτερη σύζυγός του, που ανησυχούσε για την υγεία του, τον έβρισκε συχνά ξαπλωμένο στις πλαγιές του λόφου, με το αυτί του κολλημένο στη γη, ν’ αφουγκράζεται τα γλέντια και τους χορούς των ξωτικών που διασκέδαζαν στα υπόγεια παλάτια τους. Το άψυχο σώμα του βρέθηκε εκεί πέρα, ένα ηλιόλουστο πρωινό του Μαΐου το 1692, ένα μόλις χρόνο μετά την δημοσίευση του αμφιλεγόμενου βιβλίου του.
5.
Σχεδόν αμέσως, μια παράξενη ιστορία κυκλοφόρησε στο χωριό, την οποία φρόντισε να καταγράψει ο διάδοχός του, ο Αιδεσιμότατος Graham. Υποτίθεται ότι ο Robert Kirk τιμωρήθηκε από τις νεράιδες γιατί αποκάλυψε τα μυστικά τους. Οι ντόπιοι ήταν σίγουροι ότι δεν είχε πεθάνει πραγματικά και ότι ένα αντίγραφο του σώματός του, ένα ομοίωμα, είχε αφεθεί στον λόφο ενώ ο πραγματικός Robert Kirk, ψυχή και σώμα, είχε φυλακιστεί μέσα στο αρχαίο Σκωτσέζικο πεύκο που βρίσκεται στην κορφή του λόφου. Εξάλλου, μια παρόμοια τύχη είχε και ο φημισμένος μάγος Μέρλιν που σύμφωνα με κάποιες παραδόσεις του Μεσαίωνα βρίσκεται ακόμα φυλακισμένος μέσα σ’ ένα δέντρο, στο αρχαίο δάσος του Broceliande. Μια άλλη εκδοχή λέει ότι το φέρετρο του ήταν γεμάτο με πέτρες. Ωστόσο, σύμφωνα με τον Αιδεσιμότατο Graham, η γυναίκα του, η Margaret Kirk, περίμενε παιδί κατά τη διάρκεια της «εξαφάνισης» του.
Ο ίδιος ο Robert εμφανίστηκε στο όνειρο κάποιου συγγενή του και τον ικέτευσε να τον βοηθήσει να δραπετεύσει από τη νεραιδόχωρα. Αυτό θα μπορούσε να συμβεί αν κατά τη διάρκεια της βάφτισης του παιδιού στο αβαείο, ο συγγενής του, ένας ξάδερφος, έφερνε ένα στιλέτο και μόλις εμφανιζόταν η μορφή του Kirk, πετούσε επάνω του το μαχαίρι έτσι ώστε να την καρφώσει με τη σιδερένια λεπίδα του, γιατί είναι γνωστό ότι τα ξωτικά φοβούνται το σίδερο. Έτσι ο απαχθέντας ιερέας θα επέστρεφε στον κόσμο των ανθρώπων, έστω και νεκρός.
Ωστόσο, ενώ ο Κirk όντως εμφανίστηκε κατά τη διάρκεια της βάφτισης, ο ξάδερφος του αιφνιδιάστηκε τόσο πολύ ώστε ούτε καν τόλμησε να κινηθεί και έτσι η ευκαιρία χάθηκε. Η οικογένειά του αποδέχτηκε τη μοίρα της και ο μεγαλύτερος γιος του, ο Colin, ο οποίος έγινε δικηγόρος στο Εδιμβούργο, δήλωσε ότι «ο πατέρας του πήγε στο δικό του λαό». Αλλά ο Robert δεν το έβαλε κάτω και μέσα σε όνειρα είπε στον κόσμο ότι αν ένα παιδί βαφτιζόταν μέσα στο αβαείο, και ένα στιλέτο καρφώνονταν στη μεγάλη καρέκλα που του ανήκε, και η οποία υπήρχε μέσα στο αβαείο έως το 1943, εκείνος θα σωζόταν. Δυστυχώς όμως κανένα παιδί δεν βαφτίστηκε έκτοτε στο αβαείο και έτσι ο Κερκ παραμένει παγιδευμένος στην νεραιδόχωρα.
6.
Οι τουριστικές υπηρεσίες του Aberfoyle γνωρίζουν πολύ καλά ότι αυτό που προσελκύει τους σημερινούς τουρίστες στο χωριό τους δεν είναι το γεγονός ότι ο Kirk ήταν ένας μορφωμένος και εργατικός ιερέας που κατάφερε να μεταφράσει τη χριστιανική Βίβλο στα Γαελικά. Από την άλλη όμως, κανείς δεν θέλει να ταυτιστεί πραγματικά με την αλλόκοτη ιστορία που τον περιβάλλει, με την αμφιλεγόμενη, φευγαλέα φύση των δραστηριοτήτων του ανήσυχου εκείνου ανθρώπου που κατέληξε να βρίσκεται σε δύο μέρη ταυτόχρονα, κάτω απ’ τη βαριά ταφόπλακα ενός νεκροταφείου και μέσα στο μοναχικό πεύκο που υψώνεται ακόμα στην κορφή ενός παράξενου νεραιδόλοφου. Η ιστορία του Αιδεσιμότατου Robert Kirk θα παραμείνει λοιπόν ένα γοητευτικό παραμύθι, ένας μύθος που εξακολουθεί να ασκεί μιαν αλλόκοτη επιρροή ακόμα και στους κυνικούς και ορθολογιστικούς καιρούς μας.
Bιβλιογραφία
1. Guiley, Rosemary Ellen. The Encyclopedia of Magic and Alchemy (Facts on File, Inc.: NY, 2006).
2. Kirk, Robert. The Secret Lives of Elves and Faeries: from the Private Journal of the Rev. Robert Kirk. Edited by John Matthews (Metro Books: New York, 2006.)
3. Kirk, Robert. The Secret Commonwealth of Elves, Fauns, & Fairies . Edited by Andrew Lang (David Nutt: London, 1893.)
Υ.Γ: Κατά τη διάρκεια της συγγραφής αυτού του άρθρου έκανα μια παράξενη διαπίστωση: Σε μια από τις πρώτες και πιο επιτυχημένες τηλεοπτικές σειρές επιστημονικής φαντασίας όλων των εποχών, (αναφέρομαι στο κλασσικό Star Trek) οι δυο πρωταγωνιστικοί χαρακτήρες ήταν ο James T Kirk καπετάνιος του διαστημόπλοιου Enterprise και ο πρώτος αξιωματικός Mr Spock, ένας ανθρωποειδής εξωγήινος, με αυτιά ξωτικού, γόνος ενός ανώτερου και αρχαίου πολιτισμού, συμβουλάτορας και συχνά αυστηρός κριτής της συμπεριφοράς του ανώτερου του.
Σύμπτωση; Συγχρονικότητα; Ποιος ξέρει;
Μοιραστείτε το άρθρο !
