Ολα αυτά, λοιπόν, δεν έχουν βγει από τα μυαλά των σεναριογράφων, αλλά βασίζονται σε χιλιάδες καταγεγραμμένες εμπειρίες ανθρώπων, ανεξαρτήτου φυλής και θρησκευτικών πεποιθήσεων. Επίσης τα περισσότερα ανατολικά θρησκευτικά συστήματα περιγράφουν παρόμοιες καταστάσεις κατά το θάνατο  του ανθρώπου και την έξοδο της ψυχής για τη συνέχεια στα επόμενα στάδια ύπαρξης.

 

Η Θιβετιανή αλλά και η Αιγυπτιακή βίβλος των νεκρών δίνουν αναλυτική περιγραφή στα στάδια που ακολουθούν μετά το θάνατο, στάδια τα οποία μοιάζουν εκπληκτικά με τα συμπτώματα που έχουν περιγραφεί από όσους βιώνουν NDE. Μετά την επιθανάτια εμπειρία , οι άνθρωποι βιώνουν μία αποστροφή για τα υλικά θέματα, ο εγωισμός τους αρχίζει και εξασθενεί, αισθάνονται μεγαλύτερη αποδοχή για αυτό που είναι και περισσότερο ενδιαφέρον για τους συνανθρώπους  τους. Επίσης έχει παρατηρηθεί ότι παρουσιάζουν μεγαλύτερη κλίση προς την πνευματική ζωή.

 

Αναμφισβήτητα, όμως, πρόκειται για από τα θέματα που αντιτίθενται στην πλέον ισχυρή δύναμη που βρίσκεται μέσα μας και κυριαρχεί στο μηχανιστικό σύμπαν δισεκατομμυρίων ανθρώπων εδώ και αρκετούς αιώνες: Και αυτή δεν είναι άλλη από την λογική. Όμως οι χιλιάδε κοινές αναφορές , το μοτίβο που φαίνεται να υπάρχει πίσω απο τις εμπειρίες αυτές κάνουν κάποιον να παραμερίσει για λίγο τα σκληρά κριτήρια της επιστήμης και να ασχοληθεί με το φαινόμενο.

 

Γιατί κάποιος να ασχοληθεί σοβαρά με το φαινόμενο των επιθανάτιων  εμπειριών ;  

 

Πρώτο και κυριότερο γιατί μπορεί να πάρει κρίσιμες απαντήσεις για το φαινόμενο της ζωής , τη φύση της πραγματικοτήτας , τη θέση του ανθρώπου μέσα στο κόσμο και προσφέρει απαντήσεις στο ουσιώδες υπαρξιακό ερώτημα αν τελικά έχει κάποιο προορισμό έπειτα απο το βιολογικό θάνατο.

 

Η καθολικότητα των επιθανάτειων εμπειριών και το κοινό μοτίβο που τις διέπει αναδεικνυουν πως οι επιθανάτειες εμπειρίες δεν μπορούν να είναι μία παραίσθηση που βιώνουν οι άνθρωποι που φτάνουν στα σύνορα ζωής και θανάτου αλλά φανερώνουν πως κάποιος μηχανισμός κρύβεται απο πίσω.

 

 

Ο Συντονισμός και η πυροδότηση

 

 

 

Μία πολύπλοκη πτυχή του φαινομένου βρίσκεται στο γεγονός ότι  δεν είναι ικανοί να βιώσουν επιθανάτιες εμπειρίες μόνο όσοι έφτασαν κοντά στο θάνατο λόγω ατυχήματος ή κάποιας παθολογικής κατάστασης. Το πραγματικά αξιοπερίεργο είναι πως κάτι τέτοιο μπορεί να γίνει «αντιληπτό» και από κάποιον που αλλάζει τη χημική ισορροπία του εγκεφάλου του με τη πρόσληψη ουσιών ή με κάποια τεχνική υπερβατικού διαλογισμού. Θα λέγαμε δηλαδή ότι με το κατάλληλο «συντονισμό», μια κάποια μορφή δύναμης ενεργοποιείται μέσα μας και πυροδοτεί τα «επιθανάτια συμπτώματα».

 

 

Εάν επιχειρήσουμε μια γρήγορη επισκόπηση των διαφόρων φιλοσοφικών και εσωτεριστικών συστημάτων, μπορούμε να σταθούμε σε ορισμένα ενδιαφέροντα σημεία. «Ο θάνατος είναι  ο καλύτερος σύμβουλος», έλεγε ο σαμάνος γιόγκι Δον Χουάν στα έργα του Carlos Castaneda. Πρέπει να μάθουμε να τον αφουγκραζόμαστε και να τον έχουμε στη ζωή μας σε ρόλο καθοδηγητή. Κάθε τελετή μύησης έχει ως σκοπό ο μυημένος να βιώσει έναν συμβολικό θάνατο, ώστε μετά το τέλος της μύησης να αναδυθεί μέσα του μια καινούρια φλόγα, ένας νέος αναγεννημένος εαυτός. Σε αυτό ακριβώς το γεγονός βασίζονται οι περισσότερες τελετουργίες στα  αρχαία μυστήρια, αλλά και στα σύγχρονα εσωτερικά τάγματα.

 

O θάνατος λοιπόν αποτελεί τον υπέρτατο μυητή. Μία εμπειρια όπου το υλικό σώμα βρίσκεται στα πρόθυρα του τέλους αλλάζει και επανακαθορίζει τα πιστεύω τις προτεραιότητες και τις αντιλήψεις , ενώ ο νοητικός θάνατος απο την άλλη συγκεκριμμένων κομματιών  του εαυτού αφήνει τον απαραίτητο χώρο ώστε να ανασυρθούν στην επιφάνεια νέα στοιχεία και πληροφορίες που θα ενισχύσουν και θα πλουτίσουν τη προσωπικότητα. Η σταθερότητα είναι η αυτή που οδηγει σε βαλτώδης καταστάσεις. Ο θάνατος και η επαναγέννηση είναι οι διαδικασίες οι οποίες πρέπει να συντελεστούν ώστε να μη γίνει ο εσωτερικός κόσμος βάλτος..

 

Αψηφώντας το θάνατο

 

 

 

Ας κάνουμε και μία στάση στη… γειτονιά μας. Τα Ελευσίνια Μυστήρια αποτελούσαν τη μεγαλύτερη θρησκευτική γιορτή της αρχαιότητας για περισσότερο από 2000 χρόνια. Τα μυστήρια αυτά ήταν αφιερωμένα στη θεά Δήμητρα, η οποία λατρευόταν σαν πανίσχυρη γονιμικη θεότητα. Ο θάνατος ίσως ήταν και το κλειδί κατά τη διάρκεια της μύησης στα Ελευσίνια Μυστήρια… Οι αναφορές του Πλάτωνα και του Πλούταρχου μας ενημερώνουν πως όσοι λάμβαναν μέρος δεν φοβόταν τον θάνατο έπειτα απο την εμπειρία. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη, οι μυημένοι δεν παρευρισκόταν εκεί για να μάθουν, αλλά για να βιώσουν, να αισθανθούν, να υποφέρουν.

 

 

Πριν από τη μύηση προηγούταν η δραματική αναπαράσταση του μύθου της Δήμητρας και έπειτα ακολουθούσε το σπουδαιότερο μέρος των Ελευσίνιων, η τελετουργική μύηση. Ελάχιστα στοιχεία έχουν έρθει στο φως για το τι ακριβώς γινόταν κατά τη διάρκεια της ιεροτελεστίας. Παρ’ όλα αυτά, οι πληροφορίες κάνουν λόγο για την εμφάνιση ενός τρομερού οράματος, κατά το οποίο ο μυημένος γινόταν «κάποιος που είδε», δηλαδή επόπτης. Οι αναφορές συγκλίνουν πως οι μυημένοι βίωναν κοινά οράματα,  όραση και ακοή γίνοταν ένα,  βίωναν ψυχικές κενώσεις και αναπληρώσεις, τρόμο αλλά την ίδια στιγμή και αγαλλίαση.

 

Οι μυημένοι βίωναν ένα υπέρτατο δέος, για το οποίο οι λέξεις είναι μάλλον πολύ φτωχές για να το περιγράψουν, αλλά και σωματικά συμπτώματα όπως κρύο, ιδρώτα, ίλιγγο. Ολα τα παραπάνω είναι φανερό πως αποτελούν κλασσικές επιδράσεις ψυχεδελικών ουσιών.  Αρκετές έρευνες ( Wasson & Ruck, Hoffman ) υποστηρίζουν πως ψυχεδελικές ουσίες περιέχονταν στο ποτό το οποίο κατανάλωναν οι υποψήφιοι πριν τη μύηση και ονομαζόταν κυκεώνας.

 

Η άλλη επικρατέστερη εικασία είναι ότι κατά τη μύηση πραγματοποιούνταν κάποια τελετουργικά, θεατρικά δρώμενα. Ο χώρος, όμως, όπου διαδραματιζόταν το μυστήριο είναι φανερό πως δεν είναι κατάλληλος για θεατρικές παραστάσεις, ενώ επιπρόσθετα δεν υπάρχει κάποια αναφορά στα σωζόμενα βιβλία λογαριασμών για έξοδα προς ηθοποιούς ή δαπάνες που αφορούν θεατρικούς εξοπλισμούς. Εάν συνδυάσουμε τις αναφορές των Πλάτωνα και Αριστοτέλη, οι οποίοι είχαν μυηθεί στα Ελευσίνια, τότε μπορούμε να συμπεράνουμε πως όσοι παρευρίσκονταν εκεί, βίωναν μια βαθιά μυητική εμπειρία πέρα από τους ορίζοντες αυτής της ζωής.

 

Γι’ αυτό και ο Πλάτωνας αναφέρει πως πλέον δεν είχαν το φόβο του θανάτου μέσα τους. Βέβαια το θέμα δεν είναι τόσο απλό ώστε να μπορέσει να αναλυθεί μέσα σε μερικές σελίδες ενός άρθρου, γι’ αυτό και προτρέπω όποιον ενδιαφέρεται περαιτέρω να ανατρέξει στη διαθέσιμη βιβλιογραφία.