Κάποια στιγμή έφτασα στο εστιατόριο το οποίο μια φορά και έναν καιρό ήταν το κυλινδρικό βαγόνι ενός διηπειρωτικού μαγνητικού σιδηροδρόμου. Η πίσω πόρτα του ήταν ανοιχτή και τα ομοιόμορφα παράθυρά του με τα διπλά  τζάμια είχαν θολώσει απ’ το  ζεστό αέρα που γέμιζε το εσωτερικό του. 

Ανέβηκα τρία προχειροφτιαγμένα σκαλοπάτια από τρισδιάστατα εκτυπωμένες παλέτες προκατασκευασμένων επίπλων και μπήκα στο εσωτερικό του βαγονιού.

Ένα άρωμα αρωματικού καφέ και πράσινου τσαγιού με χτύπησε στο πρόσωπο. Ο μακρόστενος χώρος με τους πάγκους και τα τραπέζια από χαραγμένο πολυεστέρα ήταν σχεδόν άδειος. Υπέθεσα ότι οι υπόλοιποι ένοικοι του πανδοχείου δεν είχαν ξυπνήσει ακόμα. Στο φως του πρωινού ήλιου που έμπαινε απ’ τα παράθυρα, διέκρινα έναν κοντόχοντρο άνθρωπο.

Καθόταν στην άκρη ενός πάγκου, κοντά στο πάσο που έβγαζε σε μια αθέατη κουζινούλα, στο πίσω μέρος του εστιατορίου. Μπροστά του άχνιζε μια μεταλλική κούπα συνθετικού καφέ. Άρχισα να περπατώ προς το μέρος του ενώ ο Άγγελος τροφοδοτούσε τα οπτικά μου εμφυτεύματα με γεωμετρικά ινφογραφήματα: 

Κυκλοφορούσε στο λόφο με το όνομα Κωνσταντίνος και ασκούσε το επάγγελμα του ξεναγού.  Δεν ήταν καταγεγραμμένος σε κάποια ευρύτερη τράπεζα δεδομένων πράγμα που σήμαινε ότι δεν είχε διαιωνίσει τα γονίδια του με κάποιο τεχνητό ή φυσικό τρόπο.

Το DNA του, αν και δεν είχε υποβληθεί σε κάποια διαδικασία γονιδιακής αναβάθμισης, ήταν ωστόσο εμπλουτισμένο με λειτουργικά νανο-συστήματα αποτροπής εκφυλιστικών ασθενειών που τον κρατούσαν υγιή. Υπέθεσα ότι τα είχε αγοράσει απ’ το τοπικό δίκτυο της μαύρης αγοράς που ανθούσε στην περιοχή του Λόφου.

Διατηρούσε τρεις καμουφλαρισμένους λογαριασμούς σε διαβαλκανικές τράπεζες και προτιμούσε να πληρώνεται προκαταβολικά για τις υπηρεσίες του. Τέλος, ήταν τακτικός καταναλωτής συνθετικής μαριχουάνας ανεπίσημης προέλευσης, που παρασκευαζόταν σε υδροπονικές δεξαμενές, μέσα στα ανήλιαγα υπόγεια της «Χώρας,» και στα εγκαταλειμμένα συστήματα αποστράγγισης ομβρίων υδάτων που εκτείνονταν ακόμα στο υπέδαφος της πλημμυρισμένης πεδιάδας. Ήταν εν ολίγοις ένας τυπικός κάτοικος του Λόφου που κινούταν στα όρια μιας προβλέψιμης και ακίνδυνης παρανομίας, με γενειάδα τριών ημερών, ντυμένος άτσαλα, ολοφάνερα υπέρβαρος, με αδρά χαρακτηριστικά και με τη δύστροπη διάθεση ενός ηγεμονίσκου που νιώθει την ανάγκη να υπογραμμίζει συνεχώς την πλασματική του σιγουριά.

Κάθισα μπροστά του υιοθετώντας τη συμπεριφορά ενός άπραγου τουρίστα: Αμήχανο χαμόγελο και βλέμμα που ξεχείλιζε από καλοπροαίρετη αβεβαιότητα. Του συστήθηκα και τον ρώτησα με ευγενική και αβέβαιη φωνή:

-«Είστε ο κύριος Κώστας που θα με οδηγήσει στην κορφή του Λόφου;»

Ο Κωνσταντίνος με κοίταξε αργά και προσεκτικά, μέσα από μισόκλειστα και τσιμπλιασμένα βλέφαρα. Από πάνω-μέχρι κάτω, σαν αργοκίνητος σαρωτής των αρχών του εικοστού πρώτου αιώνα. Έξυσε ράθυμα το αξύριστο πηγούνι του με τα μαυρισμένα νύχια του δεξιού του χεριού και στη συνέχεια δήλωσε με βαριεστημένο ύφος:

-«Ναι. Αυτός είμαι. Χαίρω πολύ. Φάτε κάτι πρώτα γιατί σε λίγο ξεκινάμε.»  Μιλούσε μακρόσυρτα και βαριά, τραβώντας τα φωνήεντα. Αναρωτήθηκα αν αυτό το γεγονός οφειλόταν στην πολυετή χρήση της μαριχουάνας ή επρόκειτο για κάποιον εθιμοτυπικό τρόπο εκφοράς του λόγου στον Λόφο, μια εκδήλωση τεστοστερινούχου ταμπεραμέντου Μεσογειακής προέλευσης ενδεχομένως.

Ανακάλεσα τα δεδομένα που εισήγαγε ο Άγγελος στον αμφιβληστροειδή μου και ζήτησα μια επισκόπηση του κοινωνικού προφίλ του: συνομιλητή μου.

 Ο Κωνσταντίνος ήταν «μικρανηψιός» του Δήμαρχου της τοπικής κοινότητας που έφερε το όνομα «Χώρα.». Αυτό σήμαινε ότι ο παππούς του ήταν αδελφός του ντόπιου ηγέτη.  Η κοινωνία του λόφου λειτουργούσε με βάση ένα επαρχαιωμένο δίκτυο βιολογικών συγγενειών που ακολουθούσε μια αυστηρά ιεραρχική δομή και βασιζόταν σε τρεις πυλώνες. Σε έναν ισόβιο Δήμαρχο που ασκούσε την διοικητική εξουσία, σ’ έναν νομοτηρητή που διασφάλιζε την «έννομη τάξη» και σ’ ‘έναν ιερέα που ρύθμιζε τη θρησκευτική ζωή των κατοίκων. Αυτοί οι τρεις σχημάτιζαν ένα διοικητικό συμβούλιο που διαχειριζόταν τα οικονομικά της κοινότητας.

Γύρω τους διακλαδίζονταν ένα δίκτυο υπόγειων επαγγελματικών δραστηριοτήτων το οποίο βασιζόταν στην καταβολή ανεπίσημων φιλοδωρημάτων και αμοιβαίων εξυπηρετήσεων που εξασφάλιζαν την απρόσκοπτη λειτουργία του όλου συνόλου.  Ο Κώστας για παράδειγμα εργαζόταν κάτω απ’ την προστατευτική ανοχή του Δημάρχου ο οποίος εισέπραττε το ένα τέταρτο της συνολικής αμοιβής του προκειμένου να τον προμηθεύει με πελάτες.

Παρήγγειλα ένα πρωινό που αποτελούταν από συνθετικό καφέ, χειροποίητες μπάρες δημητριακών και κάτι αρωματικούς σβώλους από αποξηραμένη ζύμη αλευριού. Με την πρώτη δαγκωνιά σχεδόν ένιωσα τα νανο-ρομπότ που κυκλοφορούσαν στο κυκλοφορικό μου σύστημα να μπαίνουν σε κατάσταση επαυξημένης ετοιμότητας προκειμένου ν’ αντιμετωπίσουν τυχόν απρόσκλητους εισβολείς. Ωστόσο, δεν πτοήθηκα. Συνέχισα να μασουλάω το πρωινό μου ατάραχος, κάτω από το επιδεικτικά αδιάφορο βλέμμα του Κώστα που με παρατηρούσε σαν βαριεστημένο Ιγουάνα.