Ο νους δεν είναι ενα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φλόγα που πρέπει να ανάψει
Κωρύκειο Άντρο
Μερικά χιλιόμετρα μακρύτερα υπάρχει το ιερό Κωρύκειο Άντρο μια ευρύχωρη σπηλιά η οποία αποτέλεσε το πρώτο λατρευτικό-χρησμοδοτικό κέντρο, πολύ πριν την ίδρυση του μαντείου των Δελφών και πιθανόν το πρωταρχικό locus της περιοχής αφου θεωρείται ο αρχικός Ομφαλός. Θα πρέπει να ήταν λατρευτικό κέντρο ίσως από τη Νεολιθική εποχή. Οι παραδόσεις το θέλουν να συνδέεται με τους Δελφούς μέσω υπόγειων σηράγγων , παρότι τίποτα τέτοιο δεν έχει ανακαλυφθεί. Οι ντόπιοι το έλεγαν και σαρανταύλι , επειδή αν παίξει κανείς φλογέρα μέσα στη μεγάλη αίθουσα της σπηλιάς νομίζει ότι ακούει ταυτόχρονα σαράντα αυλούς να παίζουν λόγω της ακουστικής της.
Στο σπηλαιο, που ήταν αφιερωμένο στο Πάνα και στις Νύμφες, γίνονται τα όργια των Θυιάδων . Στο τέλος του σπηλαίου υπάρχει δυσπρόσιτος χώρος , το άδυτο. Είναι επίσης ενδιαφέρον ότι στη περιοχή του Κωρύκειου Άντρου βρίσκονται τα απομεινάρια της αρχαίας Λυκωρείας, της πρώτης πόλης που ανεγέρθηκε στη Γη μετά τον κατακλυσμό του Δευκαλίωνα , απο τον Λυκωρέα , γίο του Απόλλωνα και της Νύμφης Κωρυκίας.
Ο Παυσανίας μας αναφέρει : Είναι δυνατόν να βαδίσει κανείς σε μεγάλη έκταση μέσα σε αυτό και χωρίς λάμπα. Η οροφή βρίσκεται αρκετά ψηλά απο το έδαφος και το νερό βγαίνει απο τις πηγές , ακόμα περισσότερο , όμως , στάζει απο την οροφή , ώστε στο έδαφος είναι φανερά τα ίχνη των σταλαγμών σε όλη τη σπηλιά. Οι γύρω απο τον Παρνασσό θεωρούν τη σπηλιά αυτή ιερή , ιδίως των Κωρυκείδων νυμφών και του θεού Πάνα. Απο το Κωρύκειο άντρο είναι πιο δύσκολο , ακομα και για πεζοπόρο άνθρωπο να φτάσει στη κορυφή του Παρνασσού. Η κορυφή είναι πιο πάνω απο τα σύννεφα και σ αυτή οι Θυιάδες πέφτουν σε μανία για το Διόνυσο και τον Απόλλωνα.
Οι Θυιάδες ήταν γυναίκες απο τους Δελφούς και την Αττική , που <<οργίαζαν>> με την αρχαία έννοια για το Διόνυσο κατά τις λατρευτικές τελετές προς τιμήν του. Αυτή η γιορτή ονομαζόταν Θυιά και γιορτάζοταν στην αρχαία Ήλιδα. Κάθε δύο χρόνια μαζευόταν οι Θυιάδες και κάτω απο το φως των δαυλών έμπαιναν στο Κορύκειο Άντρο , οπου και γινόταν οι τελετές. Μπορούμε να φανταστούμε το γοητευτικό θέαμα που παρουσιαζόταν. Οι πορτοκαλιές φλόγες των δαυλών να φωτίζουν τη σπηλιά , τους σταλακτίτες και σταλαγμίτες, το νερό απο τις πηγές που υπήρχαν τότε ακόμα στο εσωτερικό της. Τα πρόσωπα των ιερετών , σαν άυλα μέσα στο σκοτάδι και το λιγοστο φως , τα κορμιά τους να χορεύουν και να θεοποιούν τις σκιές που έριχναν οι φλόγες στο ιδιαίτερο περιβάλλον αυτού του σπηλαίου. Η μανία που τις έπαινε ήταν τέτοια που που προχωρούσαν προς τις υψηλότερες κορυφές του Παρνασσού μην έχοντας συναίσθηση των πράξεων τους.
Μια επιβεβαίωση των λατρευτικών τελετών που τελούταν αποτελεί η αναθηματικές επιγραφές στο βράχο δεξιά τη εισόδου . Οι επιγραφές χρονολογούνται απο το 4ο αιώνα π.Χ. Μια περιγραφή περιλαμβάνει τα εξης : Εύστρατος / Αλκιδάμου/ Αμβρίσιος / συμπερίπολοι/ Παν/ Νύμφαις. Ο πολύτιμος Παυσανίας μας διασώζει πως ο Εύστρατος ήταν αναθέτης που καταγόταν απο την Αμβρόσσο που βρισκόταν κοντά στο Δίστομο.
Τα ευρήματα που έχουν βρεθεί στη σπηλιά δείχνουν οτι ήταν γνωστή και χρησιμοποιείτο τα πρωτοελλάδικα , υστεροελλαδικά καθώς και κατα τη μέση και νεότερη λίθινη εποχή.
Μοιραστείτε το άρθρο !