Στην απότομη πλαγιά του Παρνασσού βρίσκεται σκαρφαλωμένος ο ομφαλός του κόσμου σύμφωνα με τους Αρχαίους Έλληνες. Στην ίδια περιοχή ενδέχεται να προϋπήρχε λατρευτικό κέντρο, στο οποίο τιμούσν τη θεα Γη ήδη από τη μυκηναϊκή εποχή. Οι ανασκαφές στο ιερό της Αθηνάς Προναίας έχουν αποκαλύψει μυκηναϊκά ειδώλια τα οποία έχουν κατά καιρούς συσχετιστεί με τη λατρεία αυτή.

 

Σύμφωνα με τις πηγές , δηλαδή την ελληνική μυθολογία . οι Μινωίτες ήταν αυτοί που αντίληφθηκαν πρώτοι την ενεργειακη ιδιαίτεροτητα των Δελφών. Σύμφωνα με το μύθο λοιπόν ενώ το καράβι με τους Μινωίτες έπλεε προς την «αμμουδερή Πύλο», ο Απόλλωνας όρμησε στο κατάστρωμά έχοντας πάρει μορφή δελφινιού. Από αυτή τη εμφάνιση του Θεού προέρχεται το επίθετο του Απόλλωνα «Δελφίνιος».

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Ο Θεός οδήγησε το καράβι στην ακτή της «αμπελόφυτης Κρίσας» (το σημερινό χωριό Χρυσό, πολύ κοντά στους Δελφούς) και το προσάραξε στην άμμο. Τότε ο Απόλλωνας πήδησε από το «μαυρόπλωρο καράβι» σαν ωραίος έφηβος, μέσα σε ένα χαλασμό από αστραπές και λάμψεις και κατευθύνθηκε προς το ιερό του, μπαίνοντας στο άδυτο.Επέστρεψε όμως γρήγορα εκεί που ήταν το καράβι, αλλαγμένος, και φανερώθηκε στους μινωίτες ναυτικούς με αυτά τα λόγια: «ΕΙΜΙ Δ’ ΕΓΩ ΔΙΟΣ ΥΙΟΣ ΑΠΟΛΛΩΝ Δ’ ΕΥΧΟΜΑΙ ΕΙΝΑΙ»( είμαι εγώ γιος του Δία, ο Απόλλωνας και το καυχιέμαι ).

 

H πιο παλαιά θεότης της Oλυμπίας ήταν η Γη. H λατρεία της συνδέεται με την μορφή της χθονίας Aιγαιακής θεάς-μητέρας. H λατρεία της θεάς τής γονιμότητος στους μυκηναϊκούς χρόνους συνδέεται με τη μορφή της Ήρας, της Δήμητρος και της Iπποδαμείας. H αρχαιότης της λατρείας της Ήρας στην ‘Aλτι , ο ρόλος της ιέρειας της Δήμητρος Xαμύνης στους αγώνες των ιστορικών χρόνων και ο βωμός της θεάς στο στάδιο δείχνουν την παλιά κυριαρχία των γυναικείων θεοτήτων στην Oλυμπία.

 

Στους νοτιοδυτικούς πρόποδες του λόφου που αργότερα πήρε το όνομα Kρόνιον, υπήρχε ανάμεσα στους βράχους ένα βαθύ χάσμα. Σύμφωνα με παμπάλαιες δοξασίες, από τέτοια χάσματα αναδύονται οι δυνάμεις που εδρεύουν στα έγκατα της Γης και άρα αυτός ήταν κατάλληλος τόπος για δημιουργία μαντείου . ‘Aλλωστε, η «πρωτομάντισσα Γαία» ήταν η θεά των χρησμών πολύ πριν τον Aπόλλωνα, ο οποίος ανήκει στη μεταγενέστερη, πατριαρχική εποχή.

 

Η εκάστοτε Πυθία, η μάντισσα των Δελφών καθόταν πάνω από το χάσμα και ανασαίνοντας απο τις αναθυμιάσεις, έμπαινε σε εναλλακτική κατάσταση συνείδησης προφέροντας  τα προφητικά λόγια, τα οποία οι ιερείς μετέτρεπαν σε πιο κατανοητό λόγο. Η θεωρία με το χάσμα απορρίφθηκε τη δεκαετία του 1950 καθότι δεν είχε βρεθεί κάποιο ρήγμα ή χάσμα καθώς και δεν βρέθηκε ηφαιστειακή δραστηριότητα στη περιοχή ώστε να έχουμε αέρια απο το εσωτερικό της γης.Όμως το 2001 η θεωρία των αναθυμιάσεων απέκτησε νέα βαρύτητα έπειτα απο τη δημοσιεύση των αποτελεσμάτων πολύχρονης έρευνας μιας αμερικάνικης επιστημονικής ομάδας. Οι τέσσερις επιστήμονες ανακάλυψαν πως υπήρχαν δύο σχετικά ρήγματα που διασταυρώνονται στο σημείο του ναού του Απόλλωνα. Τα ρήγματα δεν είναι εντοπίσιμα στη συγκεκριμένη περιοχή εξαιτίας σεισμών αλλά αναλύσεις έδειξαν οτι ελκύουν αέρια χάρη σε πετροχημικές και όχι ηφαιστιακές διαδικασίες.

 

 

Το μαντείο λειτουργούσε επίσης ως οδηγός και σύμβουλος ίδρυσης πολλών αποικιών και οικιών. Είναι αρκετά περίεργη η στρατηγική που ακολούθησε και οι ισορροπίες που κρατησε.

Εκείνο που αξίζει να αναφερθεί είναι οι γεωμετρικές σχέσεις με άλλους ναούς ή και ενεργειακούς τόπους.

Σημειώνουμε τα πιο χαρακτηριστικά τρίγωνα με κορυφή τους Δελφούς και μονάδα μέτρησης 1 στάδιο = 185.2μετρα