Το θέμα του Μαύρου Ιππότη έχει απασχολήσει εδώ και δεκαετίες τους ερευνητές και πλέον στο youtube υπάρχουν βίντεο με εκατομμύρια προβολές για το θέμα. Που σταματάει η αλήθεια και που αρχίζει ο μύθος γύρω απο τον αινιγματικό δορυφόρο ;

Γράφει ο Έρικ Σμυρναίος

Καθώς διαβάζετε αυτό το άρθρο, υπάρχουν επισήμως περίπου τρεις χιλιάδες τεχνητοί δορυφόροι που περιφέρονται γύρω από τη Γη. Ωστόσο, αν προσθέσουμε σε αυτό τον εντυπωσιακό αριθμό τα υπολείμματα παλιών ή κατεστραμμένων δορυφόρων καθώς και τα διαστημικά σκουπίδια που αφήνουν πίσω τους οι αλλεπάλληλες εκτοξεύσεις των πυραύλων μας, ο συνολικός αριθμός των αντικειμένων που έχει κατασκευάσει ο άνθρωπος και διαγράφουν τις τροχιές τους γύρω από τον πλανήτη μας αυξάνεται δραματικά. Από την εποχή που πρώτη η Σοβιετική Ένωση έστειλε ένα δορυφόρο σε τροχιά το 1957, πολλές χώρες του κόσμου βάλθηκαν να αναπτύξουν τη δική τους διαστημική τεχνολογία με αποτέλεσμα σήμερα να περνάνε πάνω από τα κεφάλια μας χιλιάδες τεχνητοί δορυφόροι που χρησιμοποιούνται για να υποστηρίξουν δίκτυα επικοινωνίας, ναυσιπλοΐας και παρακολούθησης του εδάφους και των ωκεανών. Πολύ συχνά γίνονται ορατοί από το έδαφος ως μικρά αστέρια καθώς οι μεταλλικές επιφάνειές τους αντανακλούν το φως του ήλιου. Ο δε Διεθνής Διαστημικός Σταθμός που έχει μήκος 100 μέτρα δύσκολα περνάει απαρατήρητος. Ωστόσο, ανάμεσα στον πολυπληθή αυτό στόλο των ιπτάμενων αντικειμένων, ενδέχεται να υπάρχει και ένας παμπάλαιος δορυφόρος, μαύρος στο χρώμα, που είναι πολύ-πολύ μυστηριώδης….

Εδώ και εξήντα χρόνια περίπου κάποιοι επίμονοι ισχυρισμοί κυκλοφορούν ανάμεσα στις στις συνομωσιολογικές και τις ουφολογικές κοινότητες των Ηνωμένων Πολιτειών της Αμερικής. Αφορούν ένα σκοτεινό αντικείμενο με άγνωστη προέλευση και παράδοξη εμφάνιση που υποτίθεται ότι διαγράφει μια ασυνήθιστη τροχιά γύρω από τη Γη και παρακολουθεί την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους κατά τη διάρκεια των τελευταίων δεκατριών χιλιάδων ετών. Είναι ο θρυλικός «Μαύρος Ιππότης»

Τι συμβαίνει όμως πραγματικά; Περιφέρεται όντως γύρω από τη Γη κάποιος εξωγήινος δορυφόρος που μελετάει την ανθρωπότητα; Μήπως έχει ήδη προσπαθήσει να επικοινωνήσει μαζί μας ανεπιτυχώς, εξαιτίας της δικής μας αδιαφορίας; Υπάρχει άραγε κάποια σχέση ανάμεσα σε αυτό το άγνωστο αντικείμενο και κάποιους πανάρχαιους και πολύ ανεπτυγμένους πολιτισμούς οι οποίοι λέγεται ότι άνθισαν πολλές χιλιάδες χρόνια πριν από την αυγή της συμβατικής ιστορίας μόνο και μόνο για να σαρωθούν από κάποιον οικουμενικό κατακλυσμό;

Σύμφωνα με την εντυπωσιακή νέο-μυθολογία που έχει υφανθεί γύρω από το υποθετικό εκείνο αντικείμενο, τα ανεξήγητα και επαναλαμβανόμενα ραδιοσήματα που λέγεται ότι ανίχνευσε ο θρυλικός εφευρέτης Nikola Tesla το 1899 στο Colorado Springs (όπου είχε κατασκευάσει μια ραδιοφωνική κεραία πολύ υψηλής τάσης), πήγαζαν από τον Μαύρο Ιππότη. Ο ίδιος βέβαια θεωρούσε ότι κατά πάσα πιθανότητα προέρχονταν από κάποιον ανεπτυγμένο τεχνολογικά πολιτισμό ο οποίος επιβίωνε στον πλανήτη Άρη και όχι από κάποιο αντικείμενο που περιφερόταν σε τροχιά γύρω από τη Γη.

Ωστόσο, φαίνεται πολύ πιο πιθανό τα αλλόκοτα εκείνα σινιάλα να προέρχονταν από φυσικά αντικείμενα. Σήμερα γνωρίζουμε ότι όντως υπάρχουν αστρικά σώματα όπως τα Pulsars τα οποία εκπέμπουν επαναλαμβανόμενα και ρυθμικά ραδιοσήματα. Ουσιαστικά πρόκειται για αστέρες νετρονίων που περιστρέφονται με πολύ μεγάλες ταχύτητες. Ανακαλύφθηκαν για πρώτη φορά το 1967 από τον Βόρειο-Ιρλανδό αστροφυσικό Jocelyn Bell-Burnell ενώ μέχρι να εξακριβωθεί η πηγή τους οι επιστήμονες τα αποκαλούσαν χαϊδευτικά «τα σινιάλα των μικρών πράσινων ανθρώπων.» Βέβαια, αν όντως ο Nikola Tesla άκουσε κάτι παράξενο, εντύπωση προκαλεί το γεγονός ότι δεν προσπάθησε ποτέ να επαναλάβει τις συγκεκριμένες παρατηρήσεις του.

Ισχυρίστηκε αντίθετα ότι προτιμούσε να ασχοληθεί με άλλα ζητήματα που έχριζαν μεγαλύτερης προσοχής. Ομολογουμένως, αυτή ήταν μια πολύ περίεργη αντίδραση ως προς κάτι το τόσο συνταρακτικό όπως είναι ο εντοπισμός ενός εξωγήινου πολιτισμού!

Το 1928, ο ο ερασιτέχνης ραδιολήπτης Jorgen Hals που εργαζόταν στο Όσλο της Νορβηγίας, ανίχνευσε και κατέγραψε κάποιες αδικαιολόγητα καθυστερημένες ραδιοφωνικές «αντηχήσεις». Αν και είχαν γήινη προέλευση, η συμπεριφορά τους ήταν πολύ ασυνήθιστη: Ύστερα από τη λήψη ενός ραδιοφωνικού σήματος, ένα δεύτερο εντελώς πανομοιότυπο σήμα καταγραφόταν λίγα δευτερόλεπτα αργότερα χωρίς να μπορεί να διευκρινιστεί ο μηχανισμός που προκαλούσε αυτό το παράξενο φαινόμενο.

Αυτές οι «Long Delayed Echoes» (LDEs) όπως ονομάστηκαν, δεν φαινόταν να προκαλούνται από την αντανάκλασή τους σε στρώματα της ατμόσφαιρας με διαφορετική πυκνότητα όπως είχε προταθεί αρχικά.

O συγγραφέας Duncan Lunan

Το 1973, ο Σκωτσέζος συγγραφέας Duncan Lunan αποφάσισε να μελετήσει τα συγκεκριμένα ραδιοσήματα. Συνέκρινε τους χρόνους καθυστέρησης στη λήψη των σημάτων με τη σειρά με την οποία είχαν γίνει αντιληπτά και κατέληξε στο πολύ εντυπωσιακό συμπέρασμα ότι αντιπροσώπευαν έναν αστρικό χάρτη.

Η αποκρυπτογράφηση του, την οποία έφερε σε πέρας ο ίδιος, τον έκανε να ισχυριστεί ότι στην πραγματικότητα τα εν λόγω σήματα ήταν μηνύματα που μεταδίδονταν από κάποιο εξωγήινο αντικείμενο που είχε έρθει από το αστέρι Έψιλον του Βοώτη και το οποίο, εδώ και 13.000 χρόνια, βρίσκεται κάπου κοντά στο γήινο φεγγάρι. Ο Lunan δεν είναι βέβαια επαγγελματίας αστρονόμος αλλά συγγραφέας επιστημονικής φαντασίας με μια ιδιαίτερη προτίμηση σε ριζοσπαστικές ιδέες και επιπλέον το όνομα «Μαύρος Ιππότης» δεν αναφέρθηκε ποτέ από τον ίδιο ούτε και έκανε κάποιο συσχετισμό με το θρυλικό εκείνο αντικείμενο. Τέλος, ο εν λόγω συγγραφέας ανακατασκεύασε αργότερα εκείνες τις συνταρακτικές δηλώσεις παραδεχόμενος ότι έκανε «πολλά λάθη» και ότι η μεθοδολογία του «δεν ήταν καθόλου επιστημονική….»

Επισήμως η φημολογία για κάποιον υποθετικό «άγνωστο δορυφόρο» που περιφέρεται γύρω από τη Γη ξεκίνησε κατά τα μέσα της δεκαετίας του 1950 όταν στα Αμερικανικά μέσα μαζικής ενημέρωσης άρχισαν να εμφανίζονται κάποιες αναφορές για έναν παράξενο «τεχνητό δορυφόρο» ο οποίος ακολουθούσε μια πολική τροχιά (από πόλο σε πόλο δηλαδή) κατασκοπεύοντας έτσι την επιφάνεια του κόσμου μας. Οι δημοσιογράφοι εκείνης της εποχής του έδωσαν το όνομα «Μαύρος Ιππότης» και θεωρήθηκε αρχικά (και σε απόλυτη συμφωνία με το ψυχροπολεμικό κλίμα της εποχής) ότι επρόκειτο για έναν Σοβιετικό κατασκοπευτικό δορυφόρο που κρυφοκοίταζε τις στρατιωτικές εγκαταστάσεις των Ηνωμένων Πολιτειών. Συγκεκριμένα, η St. Louis Dispatch και η San Francisco Examiner έγραψαν ταυτόχρονα για αυτόν τον «δορυφόρο» στις 14 Μαΐου 1954. Επίσης, την ίδια χρονιά, τύπωσαν κάποια εκτενή άρθρα που περιείχαν δηλώσεις του γνωστού ουφολόγου ερευνητή Donald Keyhoe ο οποίος ισχυριζόταν ότι η Πολεμική Αεροπορία των Η.Π.Α είχε εντοπίσει δύο δορυφόρους άγνωστης προέλευσης. Υπήρξαν όμως και κάποιοι σκεπτικιστές που επισήμαναν το γεγονός ότι εκείνη τη χρονική περίοδο ο Keyhoe προωθούσε ένα βιβλίο που παρουσίαζε στο Αμερικανικό κοινό το μυστήριο των ιπτάμενων δίσκων και ότι αυτές οι δηλώσεις του ίσως να αποτελούσαν κάποιου είδους διαφημιστικού τεχνάσματος πράγμα που σημαίνει ότι δεν θα έπρεπε να τις πάρει κανείς στα σοβαρά.

Το ενδιαφέρον του κοινού για τον αινιγματικό «Μαύρο Ιππότη» αναθερμάνθηκε το 1957 όταν ένα άγνωστο αντικείμενο φάνηκε να «σκιάζει» τον Σοβιετικό δορυφόρο Sputnik 1. Σύμφωνα με τις σχετικές αναφορές, το άγνωστο αντικείμενο διέγραφε μια ιδιόμορφη τροχιά από πόλο σε πόλο σε μια εποχή που ούτε οι ΗΠΑ ούτε η ΕΣΣΔ είχαν την τεχνολογία να τοποθετήσουν έναν τεχνητό δορυφόρο σε μια τέτοιου είδους τροχιά. (Επισημαίνεται ότι ο πρώτος δορυφόρος πολικής τροχιάς εκτοξεύτηκε το 1960.)

Επειδή οι πολικές τροχιές χρησιμοποιούνται συχνά από τους δορυφόρους προκειμένου να παρατηρούν τη γήινη επιφάνεια ο «Μαύρος Ιππότης» αυτόματα ενσωματώθηκε στην κατηγορία των δορυφόρων παρακολούθησης και επομένως το ερώτημα που απέμενε να απαντηθεί ήταν, ποιος τον τοποθέτησε εκεί και για ποιο σκοπό. Το 1957 ο Δόκτωρ Luis Corralos που εργαζόταν στο Υπουργείο Επικοινωνιών της Βενεζουέλα φωτογράφησε τον «Μαύρο Ιππότη» καθώς έπαιρνε φωτογραφίες του Sputnik II ο οποίος περνούσε πάνω από το Καράκας. Το παράξενο ήταν ότι, σύμφωνα πάντα με τον ίδιο καθηγητή, σε αντίθεση με τον Sputnik ένα και δύο, ο Μαύρος Ιππότης κινούταν γύρω από τη Γη σε τροχιά από την Ανατολή προς τη Δύση ενώ οι Sputnik ένα και δυο ακολουθούσαν τροχιές με αντίθετη φορά προκειμένου να εκμεταλλεύονται την περιστροφή της Γης.

The Truth About the Black Knight Satellite M

Η παράξενη αυτή είδηση απέκτησε μεγαλύτερη δυναμική τον Φεβρουάριο του 1960 όταν το περιοδικό TIME ανέφερε ότι το Αμερικανικό Πολεμικό Ναυτικό είχε εντοπίσει ένα περίεργο σκοτεινό αντικείμενο το οποίο υποτίθεται ότι ήταν ένας Σοβιετικός κατασκοπευτικός δορυφόρος σε τροχιά. Αν και σε ένα μεταγενέστερο άρθρο του ίδιου περιοδικού ο ισχυρισμός αυτός ανασκευάστηκε από την πληροφορία ότι στην πραγματικότητα το άγνωστο αντικείμενο ήταν τα υπολείμματα ενός δορυφόρου της πολεμικής αεροπορίας με το όνομα Discoverer VIII o οποίος είχε τεθεί εκτός τροχιάς εξαιτίας κάποιας μηχανικής βλάβης, η μορφή του μυστηριακού «Μαύρου Ιππότη» είχε ήδη ριζώσει στη φαντασία των ανήσυχων μυαλών εκείνων των μακρινών για μας καιρών. Το 1963, ο αστροναύτης Gordon Cooper υποτίθεται ότι παρατήρησε ένα Άγνωστης Ταυτότητας Ιπτάμενο Αντικείμενο κατά τη διάρκεια της 15η τροχιάς του μέσα στο διαστημόπλοιο Mercury 9.

Υποτίθεται μάλιστα ότι το εν λόγω ΑΤΙΑ εξέπεμπε μια πράσινη λάμψη και κατευθυνόταν προς το διαστημόπλοιό του. Ο ανιχνευτικός σταθμός Muchea στην Αυστραλία στον οποίο ο Cooper ανέφερε αυτή την παράξενη συνάντηση επίσης εντόπισε στο ραντάρ το συγκεκριμένο αντικείμενο το οποίο ακολουθούσε μια τροχιά από την Ανατολή προς τη Δύση, ακολουθώντας δηλαδή φορά αντίθετη από κάθε άλλο δορυφόρο που είχε θέσει μέχρι τότε σε τροχιά το ανθρώπινο είδος. Ωστόσο, ο ερευνητής Brian Dunning που ασχολήθηκε με το εν λόγω συμβάν αναφέρει ότι αν και το παραπάνω περιστατικό αναφέρεται σε κάθε σχεδόν βιβλίο που έχει γραφτεί έκτοτε αναφορικά με το μυστήριο του «Μαύρου Ιππότη», στην πραγματικότητα δεν υπάρχει καμία απολύτως ένδειξη ότι κάτι τέτοιο όντως συνέβη στην πραγματικότητα. Η ΝΑSA ποτέ δεν επιβεβαίωσε το εν λόγω περιστατικό, το προσωπικό του Αυστραλέζικου ανιχνευτικού σταθμού τήρησε σιγήν ιχθύος ενώ ο ίδιος ο αστροναύτης παρουσίασε αντίγραφα των συνομιλιών του με τον σταθμό ελέγχου της αποστολής Mercury σύμφωνα με τα οποία η συγκεκριμένη «συνάντηση» δεν συνέβη ποτέ.

Μια πολύ πιο πρόσφατη και δημοφιλής «απόδειξη» για την ύπαρξη κάποιου μυστηριώδους δορυφόρου έλαβε χώρα το 1998: Το πλήρωμα του διαστημικού λεωφορείου Endeavour φωτογράφησε ένα ασυνήθιστο αντικείμενο το οποίο κινούταν σε χαμηλή τροχιά γύρω από τη Γη (η οποία δεν ήταν ωστόσο πολική). Αυτές οι φωτογραφίες θεωρούνται ότι αποδεικνύουν περίτρανα την ύπαρξη του άγνωστου δορυφόρου ωστόσο, μια πιο προσεκτική ανάλυση τους φανερώνει ότι μάλλον πρόκειται για κάποιο διαστημικό σκουπίδι.

Στην πραγματικότητα, το εν λόγω αντικείμενο, που έχει ένα ευδιάκριτο μαύρο χρώμα και αρκετά ακανόνιστο σχήμα, είναι μια «θερμική κουβέρτα» που αποκολλήθηκε από το διαστημικό λεωφορείο Endeavour. Η αποστολή STS-88, κατά τη διάρκεια της οποίας ελήφθησαν οι επίμαχες φωτογραφίες, ήταν η πρώτη Αμερικανική διαστημική αποστολή που θα ξεκινούσε την κατασκευή του Διεθνούς Διαστημικού Σταθμού. Οι Ρώσοι είχαν ήδη τοποθετήσει το σκάφος Zarya σε τροχιά και στόχος της αποστολής ήταν να συνδέσουν το Zarya με την Αμερικανική άκατο American Unity. Το πλήρωμα ολοκλήρωσε με επιτυχία όλους τους στόχους της εν λόγω αποστολής τοποθετώντας εξωτερικά χερούλια και δοκιμάζοντας μια συσκευή που θα απέτρεπε τους αστροναύτες από το να παρασυρθούν στο διάστημα σε περίπτωση που αποκόπτονταν από τον μελλοντικό διαστημικό σταθμό.

Ωστόσο, παρουσιάστηκαν και κάποια προβλήματα: Η αρχική ευθυγράμμιση του Ρωσικού με το Αμερικανικό σκάφος δεν πέτυχε εντελώς και ο ρομποτικός βραχίονας του διαστημικού λεωφορείου αναγκάστηκε να χαλαρώσει τη λαβή του προκειμένου να γίνει μια δεύτερη προσπάθεια. Αποτέλεσμα αυτής της επιπλοκής ήταν κάποια αντικείμενα να παρασυρθούν μακριά από το διαστημικό λεωφορείο. Ένα από αυτά ήταν η θερμική κουβέρτα που φωτογράφισε το πλήρωμα. Σύμφωνα μάλιστα με τον καταξιωμένο διαστημικό ιστορικό James Oberg ο οποίος κατέγραψε το όλο περιστατικό στο άρθρο του με τον τίτλο «STS-88 and the Black Κnight» («Η αποστολή STS-88 και ο Μαύρος Ιππότης»,) η εν λόγω θερμική κουβέρτα κάηκε στη γήινη ατμόσφαιρα μια βδομάδα μετά την αποκόλλησή της.

Φαίνεται λοιπόν ότι η εντυπωσιακή νέο-μυθολογία η οποία πρεσβεύει ότι κάποιος αρχαίος τεχνητός δορυφόρος εξωγήινης προέλευσης περιφέρεται εδώ και 13.000 χρόνια γύρω από τη Γη και παρακολουθεί την εξέλιξη του ανθρώπινου είδους, δεν βασίζεται σε κάποια χειροπιαστή πραγματικότητα. Ο θρύλος του «Μαύρου Ιππότη» μοιάζει να είναι ένα συνονθύλευμα ετερόκλητων πληροφοριών οι οποίες συγκολλήθηκαν αυθαίρετα μεταξύ τους προκειμένου να δημιουργηθεί αυτό το πολύ συναρπαστικό σενάριο.

Υ.Γ: Ως υστερόγραφο αυτού του άρθρου, αξίζει να ειπωθεί ότι όντως υπήρξε κάποτε ένας «Μαύρος Ιππότης.» Ήταν μια ρουκέτα Βρετανικής κατασκευής που χρησιμοποιήθηκε για να δοκιμαστεί ένα όχημα εξόδου και επανεισόδου στην ατμόσφαιρα κατά τη χρονική περίοδο 1958 έως 1965. Φαίνεται ότι το εν λόγω όνομα κατάφερε να ολοκληρώσει μια δαιδαλώδη πορεία μέσα από το λαβυρινθώδες τοπίο της συνομωσιολογικής φημολογίας εκείνης της εποχής και να προσκολληθεί στο μύθο του αινιγματικού εξωγήινου παρατηρητή…

Αναφορές ασυνήθιστων επιστημονικών παρατηρήσεων που δεν επαληθεύτηκαν ποτέ, ισχυρισμοί φιλόδοξων συγγραφέων που μεγαλοποιήθηκαν και αλλοιώθηκαν μέσα από την ακατάσχετη αναπαραγωγή τους στο διαδίκτυο, φευγαλέοι εντοπισμοί απόρρητων κατασκοπευτικών δορυφόρων και παρακινδυνευμένες ερμηνείες αμφιλεγόμενων φωτογραφιών. Δεν πρέπει ωστόσο να παραβλέπουμε το γεγονός ότι το Σύμπαν είναι κολοσσιαίο και αχανές και ότι πολλοί αστρονόμοι ήδη ισχυρίζονται ότι αργά ή γρήγορα θα εντοπίσουμε τα σημάδια κάποιας μορφής ζωής που βρίσκεται εκεί έξω. Ίσως μάλιστα όντως να υπάρχουν εξωγήινοι δορυφόροι που μας παρακολουθούν. Σίγουρα όμως ο «Μαύρος Ιππότης» δεν είναι ένας από αυτούς.

Επιστροφή

Μοιραστείτε το άρθρο !