Αν και η Info-Apocalypse μας παρουσιάζει μία πιθανώς θλιβερή εικόνα, η άλλη όψη του νομίσματος είναι ότι υπάρχει πολύ περισσότερη από ποτέ διαθέσιμη ανατρεπτική γνώση.

 

Υπάρχει πλέον περισσότερη ποικιλία στη γνώση, από τους κορυφαίους ειδικούς ,σε όποιον τομέα επιθυμούμε, και μεγάλο μέρος της είναι δωρεάν ή σχετικά οικονομικό. Σε εννιά χρόνια από τώρα, η ανθρωπότητα θα έχει διπλασιάσει την ποσότητα επιστημονικής γνώσης την οποία έχει παράξει μέχρι στιγμής.

Ας πούμε ότι θέλω να μάθω εικονοληψία. Πριν είκοσι χρόνια θα έπρεπε να βρω κάποια σχολή στην περιοχή μου ή να διαβάσω κάποιο βιβλίο. Σήμερα, μπορώ να πάω στο YouTube και να διαλέξω ανάμεσα στα 277.000 αποτελέσματα που παράγει η αναζήτηση « learn videography». Ή  με 180$ μπορώ να γραφτώ , έχοντας πλήρη πρόσβαση, σε διαδικτυακά μαθήματα σκηνοθεσίας με τον Ron Howard,  σεναρίου με τον Aaron Sorkin ή κινηματογράφου με τον Martin Scorsese. Σε αυτή τη βάση , και αν είμαστε προσεκτικοί με το τι καταναλώνουμε, ζούμε σε μία πληροφοριακή ουτοπία.

Όπως έγραψε και ο Κάρολος Ντίκενς στην «Ιστορία Δύο Πόλεων»:

«Ήταν οι καλύτεροι καιροί, ήταν οι χειρότεροι καιροί, ήταν η εποχή της σοφίας, ήταν η εποχή της ανοησίας, ήταν τα χρόνια της πίστης, ήταν τα χρόνια της δυσπιστίας, ήταν η εποχή του Φωτός, ήταν η εποχή του Σκότους, ήταν η άνοιξη της ελπίδας, ήταν ο χειμώνας της απελπισίας, είχαμε τα πάντα μπροστά μας, δεν είχαμε τίποτα μπροστά μας.»

Οι άνθρωποι που μαθαίνουν να έχουν γρήγορη πρόσβαση στην ανατρεπτική γνώση ενώ παράλληλα ελαχιστοποιούν το θόρυβο, έχουν τεράστιο πλεονέκτημα έναντι των άλλων. Αυτοί οι άνθρωποι ζούνε σε μία αληθινή αφθονία πληροφορίας, πίνουν από το Κέρας της Αμάλθειας από το οποίο τρέχουν ζουμεροί, πληροφοριακοί χυμοί. Αυτή είναι η υποτιμημένη δεξιότητα.

Ο μόνος τρόπος για να μετατρέψουμε την πιθανή Info-Apocalypse  σε ουτοπία είναι να αλλάξουμε την προσέγγιση μας προς τα media από παθητική σε ενεργητική. Δεν μπορούμε να έχουμε παθητικά πίστη στη ροή των newsfeed μας, στις προεπιλεγμένες ρυθμίσεις και στις ειδοποιήσεις για να μας καθοδηγούν. Οι εταιρίες που τα χειρίζονται δεν έχουν κατά νου την ευημερία μας, έχουν προδώσει την εμπιστοσύνη του κοινού. Τα feed μας είναι σχεδιασμένα για ένα πράγμα : Να κρατάνε την αμέριστη προσοχή μας για όσο το δυνατόν περισσότερο, βραχυπρόθεσμα και μακροχρόνια. Αυτό το επιχειρηματικό μοντέλο είναι θεμελιωδώς αντίθετο με τους προσωπικούς μας στόχους ζωής.

Οπότε πως μπορούμε να βρούμε το σήμα ανάμεσα σε τόσο θόρυβο  ; Την παροιμιώδη βελόνα μέσα στα άχυρα ; Την ανατρεπτική γνώση μέσα στη θάλασσα του FOMO και των περισπασμών ; Πως μπορούμε να ζήσουμε σε μία Ουτοπία της Πληροφορίας αντί σε μία δυστοπία?