Ο νους δεν είναι ενα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φλόγα που πρέπει να ανάψει
Eνώ χάνεις το χρονο σου στα social media , οι πετυχημένοι άνθρωποι συγκεντρώνονται σε μια νέα δεξιότητα
« Οι πληροφορίες που καταναλώνουμε έχουν την ίδια αξία με το φαγητό που επιλέγουμε για να μας θρέψει. Επηρεάζουν τον τρόπο σκέψης μας, τη συμπεριφορά μας, το πώς αντιλαμβανόμαστε τη θέση μας σ’ αυτό τον κόσμο καθώς και το πώς αντιλαμβανόμαστε τους άλλους.»
Evan Williams, Συνιδρυτής του Twitter και του Medium
Αυτή τη στιγμή, κάπου εκεί έξω υπάρχει μία παράγραφος, ένα κεφάλαιο ή ένα βιβλίο που θα μπορούσαν να μας αλλάξουν τη ζωή για πάντα, αν τα διαβάζαμε.
Έχω ονομάσει αυτό το είδος της πληροφορίας «ανατρεπτική γνώση», και το να τελειοποιήσουμε την ικανότητα να βρίσκουμε ανατρεπτικές γνώσεις , στην εποχή της υπερπληροφόρησης, είναι μία από τις πιο σημαντικές δεξιότητες που μπορούμε να αναπτύξουμε.
Όλοι είχαμε στο παρελθόν τέτοιου είδους ανατρεπτικές εμπειρίες. Μία φράση που ακούσαμε από τους γονείς μας, από ένα μέντορα ή δάσκαλο, μας έμεινε και άλλαξε τα πάντα.
Ένα βιβλίο σταθμός που μας ταρακούνησε βαθιά.
Για τον Warren Buffet, βιβλίο σταθμός, για παράδειγμα, ήταν το « Intelligent Investor», το οποίο διάβασε όταν ήταν 19. Το συγκεκριμένο βιβλίο σταθεροποίησε τον πυρήνα της επενδυτικής φιλοσοφίας την οποία ο Buffett θα χρησιμοποιούσε κατά τη διάρκεια της καριέρας του.
Για τον Elon Musk ήταν το «The Hitchhiker’s Guide to the Galaxy», το οποίο , ο ίδιος δήλωσε, ότι τον βοήθησε να θέσει μεγαλύτερες ερωτήσεις και τελικά να πραγματευτεί σημαντικότερα παγκόσμια προβλήματα.
Για μένα, το πιο πρόσφατο συγκλονιστικό βιβλίο ήταν το «Poor Charlie’s Almanack», γραμμένο από τον αυτοδημιούργητο εκατομμυριούχο Charlie Munger.
Οι Τέσσερις Καβαλάρηδες της Info-Apocalypse
Αν και σκεφτόμαστε την υπερπληροφόρηση ως ένα και μοναδικό μεγάλο πρόβλημα, στην πραγματικότητα αποτελείται από τέσσερα χωριστά προβλήματα τα οποία χειροτερεύουν εκθετικά και καταλήγουν να αθροίζονται σε μία μεγάλη απειλή. Από αυτή την απειλή κινδυνεύουμε να γίνουμε συλλογικά χαζότεροι και πιο αποξενωμένοι, αντί του στόχου μας , που είναι να γινόμαστε εξυπνότεροι και περισσότερο συσπειρωμένοι. Η απειλή έχει πολλά ονόματα, αλλά νομίζω το πιο κατάλληλο είναι Info-Apocalypse.
Τα τέσσερα προβλήματα που συνθέτουν την Info-Apocalypse είναι:
1. Το Σοκ του Περιεχομένου
2. Τα Δωμάτια της Ηχούς
3. Η Διαρκής Απόσπαση Προσοχής
4. Το Σύνδρομο Fomo (Fear of Missing out)
Πρόβλημα 1: Το Σοκ του Περιεχομένου
“ Ο πλούτος των πληροφοριών φέρνει φτώχεια στη συγκέντρωση…» Herbert A. Simon
Με την έλευση των διαδικτυακών εκδόσεων και των social media, η ποσότητα της γνώσης που μας είναι διαθέσιμη επεκτείνεται τόσο γοργά που κανένας μας δεν είναι εφικτό να την προλάβει. Παράλληλα, ακόμη περισσότερο υλικό προστίθεται στο σωρό κάθε δευτερόλεπτο της κάθε μέρας. Το χάσμα ανάμεσα στην συνολική, συλλογική ανθρώπινη γνώση και στο χρόνο που διαθέτουμε για να την καταναλώσουμε, γίνεται μεγαλύτερο κάθε δευτερόλεπτο.
Το πρόβλημα: Πολλές νέες πληροφορίες και δεξιότητες που θα μπορούσαμε να μάθουμε είναι διαθέσιμες εκεί έξω, αλλά είναι τόσο θαμμένες που δεν γνωρίζουμε καν την ύπαρξή τους.
Πρόβλημα 2: Τα Δωμάτια της Ηχούς
Καθώς οι ομάδες μεγαλώνουν σε μέγεθος, γίνονται όλο και πιο ασταθείς, όλο και πιο ποικιλόμορφες, καταλήγοντας να διασπαστούν σε υπό-ομάδες .Ένα από τα πιο αναγνωρίσιμα παραδείγματα αυτού του φαινομένου είναι η θρησκεία.
Ο Ιουδαϊσμός αναπτύχθηκε μέχρι που διασπάστηκε σε αρκετά ρεύματα, ένα από τα οποία δημιούργησε το Χριστιανισμό. Ο Χριστιανισμός αναπτύχθηκε, και έπειτα έσπασε στα ρεύματα του Καθολικισμού και του Προτεσταντισμού.
Ο Προτεσταντισμός αναπτύχθηκε και έπειτα διακλαδίστηκε στους Βαπτιστές, τους Μεθοδιστές, τους Λουθηρανικούς και πάει λέγοντας.
Αυτό συμβαίνει σε κάθε αναπτυσσόμενο τομέα, επιστημονικό κλάδο ή κοινότητα.
Κάθε νέα ομάδα αναπτύσσει τη δική της γλώσσα και κουλτούρα. Αν και αυτό βελτιώνει την επικοινωνία μέσα στην ίδια την ομάδα, δυσκολεύει τη γνώση να ταξιδέψει εισερχόμενα ή εξερχόμενα, διότι χρειάζεται πρώτα να μεταφραστεί γλωσσολογικά ή πολιτισμικά.
Κάθε ομάδα αναπτύσσει μία ταυτότητα, βασισμένη κυρίως στο πόσο διαφορετική ή ανώτερη είναι από άλλες ομάδες.
Αυτοί οι αντιληπτικοί τοίχοι μεταξύ των ομάδων οδηγούν στην πόλωση και την προκατάληψη.
Είναι εύκολο να το διακρίνουμε στη θρησκεία και την πολιτική αλλά συμβαίνει σε όλα τα πεδία : Καλλιτέχνες με πιο έντονη επιχειρηματική προσέγγιση θεωρούνται ξεπουλημένοι.
Τα στελέχη των επιχειρήσεων συχνά υποτιμάνε τους ακαδημαϊκούς χαρακτηρίζοντάς τους υπερβολικά θεωρητικούς και μη πρακτικούς. Πολλοί άνθρωποι των θετικών επιστημών δεν αναγνωρίζουν καν τις κοινωνικές επιστήμες. Οι ακαδημαϊκοί που γράφουν δημοφιλή βιβλία θεωρούνται λιγότερο σοβαροί ερευνητές.
Το πρόβλημα: Κάθε ομάδα αφουγκράζεται την ηχώ του δικού της «δωματίου», την οποία αναγνωρίζει ως την « αληθινή» πραγματικότητα, και παλεύει να διατηρήσει αυτό το πιστεύω δαιμονοπoιώντας τις άλλες ομάδες.
Και στην εποχή των social media και του στοχευμένου, εξατομικευμένου περιεχομένου, τα όρια αυτών των «δωματίων» γίνονται ακόμη στενότερα (για περισσότερα διαβάστε το βιβλίο The Filter Bubble του Eli Pariser ), καθώς εκτιθόμαστε σε όλο και λιγότερες πληροφορίες εκτός των επιλεγμένων μας ομάδων.
Πρόβλημα 3: Διαρκής Απόσπαση Προσοχής
Εαν δεν γνωρίζετε τον Chatmath Palihapitiya αναζητηστε τον ,εχει εντυπωσιακο βιογραφικό
Δημοσιογράφος: Αναφέρατε ότι είναι μία περίοδος αυτογνωσίας για τις επιχειρήσεις των social media και ότι ανήκατε στην ομάδα που δημιούργησε τη μεγαλύτερη επιχείρηση. Τι είδους αυτογνωσιακή εργασία κάνετε πάνω σε αυτό?
Chamath Palihapitiya: Νιώθω φοβερή ενοχή… Προσποιούμασταν λέγοντας « Μάλλον δεν υπάρχουν πραγματικά αρνητικές, μη προβλεπόμενες συνέπειές», όμως στο πίσω μέρος του μυαλού μας υπήρχε η αλήθεια. Νομίζω ότι στα τρίσβαθα του μυαλού μας κατά κάποιο τρόπο ξέραμε ότι κάτι κακό θα συνέβαινε.
Πριν πέντε περίπου χρόνια, πήρα συνέντευξη από τον ιδρυτή του Meetup. Η κουβέντα πήγε στα feeds των social media και είπε κάτι το οποίο μου έμεινε: « Αν νομίζεις ότι είναι εθιστικό , περίμενε να δεις τι θα συμβεί σε πέντε χρόνια από τώρα.. »
Λοιπόν, τα πέντε αυτά χρόνια έχουν περάσει και η σχέση μου με τις κινητές συσκευές, το Διαδίκτυο και τα social media έχει αλλάξει τρομακτικά.
Καθώς ο καιρός περνάει, έχω γίνει υπερβολικά προσεκτικός· έχω κατεβάσει extensions στο Chrome όπως το Crackbook, το Intently και το Newsfeed Eradicator, έχω σβήσει όλα τα app των social media από το κινητό μου, έχω βάλει κωδικό τον οποίο γνωρίζει μόνο η γυναίκα μου, για να μη μπορώ να κατεβάσω καινούργια app – αλλά και πάλι νιώθω ότι χάνω τη μάχη.
Μπορώ να υποσχεθώ ότι δεν θα είμαι στο Facebook, το Twitter και το YouTube, όμως είναι και οι πλατφόρμες στις οποίες δουλεύω για να χτίσω την επιχείρησή μου. Είμαι υπεύθυνος για ομάδες στο Facebook με σχεδόν 50.000 μέλη.
Αγοράζω διαφημίσεις στο Facebook και το Google και προωθώ νέα άρθρα μέσω του Facebook.
Προσπάθησα να μπλοκάρω το YouTube, όμως υπάρχουν τόσα αξιόλογα εκπαιδευτικά βίντεο εκεί που αποφάσισα να το ξεμπλοκάρω. Αν και δουλεύω από το σπίτι, όταν ανοίγω τον υπολογιστή μου , νιώθω σα να έχω στήσει πάγκο στη μέση ενός πολυσύχναστου παζαριού.
Οι διαφημιστές, οι προγραμματιστές και οι χάκερ έχουν πλέον άνευ προηγουμένου πρόσβαση σε δεδομένα σχετικά με την ανθρώπινη συμπεριφορά.
Χρησιμοποιούν αυτές τις πληροφορίες για να τελειοποιήσουν την επιστήμη της αιχμαλωσίας της ανθρώπινης προσοχής και για να δημιουργήσουν εθιστικά προϊόντα. Δισεκατομμύρια δολάρια ξοδεύονται κάθε χρόνο γι’ αυτούς τους σκοπούς.
Έχουν αναπτύξει επιχειρηματικά μοντέλα βασισμένα στη διαφήμιση, ή στην διάδοση ψευδών πληροφοριών, για να μπορέσουν να εξασφαλίσουν τον μέγιστο αριθμό κλικ με τη μικρότερη δυνατή προσπάθεια.
Για να περιπλέξουμε ακόμη περισσότερα τα πράγματα, σε ένα όχι και τόσο μακρινό μέλλον, ένα σημαντικό ποσοστό της ανθρωπότητας ίσως κοιτάζει τη ζωή μέσα από γυαλιά ή φακούς επαφής επαυξημένης εικονικής πραγματικότητας, το οποίο θα κάνει την κατάσταση ακόμη χειρότερη.
Το πρόβλημα: Τα υλικά και εικονικά περιβάλλοντα στα οποία δραστηριοποιούμαστε , περικυκλώνονται όλο και περισσότερο από περιεχόμενο , είτε είναι συντακτικό, διαφημιστικό ή «ψευδών ειδήσεων».
Αυτό το περιεχόμενο προωθείται εξειδικευμένα βασισμένο πάνω στις τάσεις μας, με αποτέλεσμα να δημιουργεί ισχυρό αποπροσανατολισμό και να μας εμποδίζει να επιδιώξουμε πιο χρήσιμες πληροφορίες ή ακόμα και τους στόχους μας.
Πρόβλημα 4: Σύνδρομο FOMO ( Fear of Missing Out)
Σήμερα, περισσότερο από πριν μία δεκαετία, υπάρχει πολύ περισσότερο ενδιαφέρον περιεχόμενο για το οποίο σκεφτόμαστε « Θα λάτρευα να το διαβάσω ή να το δω αυτό.» Αλλά το να έχουμε περισσότερες επιλογές δεν είναι απαραίτητα καλό. Στην πραγματικότητα, μπορεί πολύ γρήγορα να γίνει εξουθενωτικό.
Αυτό που το κάνει εξουθενωτικό δεν είναι η πληθώρα επιλογών, αλλά η πληθώρα καλών επιλογών. Η εγκατάλειψη καλών επιλογών είναι επίπονη για την ανθρώπινη φύση. Το φαινόμενο ονομάζεται απροθυμία απώλειας.
Επιπρόσθετα, αυτή η πληθώρα καλών επιλογών σημαίνει ότι ,συχνά, χρειάζεται να πάρουμε αποφάσεις χωρίς να υπάρχει στο τέλος ξεκάθαρη νίκη. Να διαβάσουμε ένα βιβλίο σχετικά με την επιστήμη των δεδομένων ή για την τεχνητή νοημοσύνη, ώστε να εξασφαλίσουμε την καριέρα μας ;
Να ξεσκονίσουμε τις επικοινωνιακές μας δεξιότητες ώστε να μπορούμε να διευθύνουμε καλύτερα ; Ή μήπως να διαβάσουμε την πιο πρόσφατη έρευνα γυμναστικής, ένα βιβλίο για δίαιτα ή ένα εγχειρίδιο για γονείς ώστε να ανεβούμε επίπεδο στην προσωπική μας ζωή ;
Όλα αυτά τα πεδία είναι σημαντικά και το να τα συγκρίνουμε είναι σα να συγκρίνουμε μήλα με πορτοκάλια και με αμύγδαλα.
Βρίσκουμε αυτές τις αποφάσεις πολύ ψυχοφθόρες.
Πρόβλημα: Το να υπάρχουν πολλές αξιόλογες επιλογές χωρίς την απαραίτητη ικανότητα να διακρίνουμε ποια είναι καλύτερη σημαίνει ότι διαρκώς θα αμφιβάλλουμε για τις αποφάσεις μας.
Το Αποτέλεσμα: Μία καθημερινή διατροφή από σκουπίδια των media
Αυτές οι τέσσερις προκλήσεις ( το σοκ του περιεχομένου, τα δωμάτια της ηχούς, η διαρκής διάσπαση προσοχής και το σύνδρομο FOMO) συντελούν έτσι ώστε ο μέσος άνθρωπος, ο οποίος δεν προσέχει σκόπιμα, να τείνει προς μία ψηφιακή δίαιτα γεμάτη από “junk food”. Θα αλληλεπιδράσει με οτιδήποτε του παρουσιάζεται, θα κλικάρει τους περισπασμούς και όταν θα συναντήσει καλές επιλογές δεν θα είναι ποτέ εντελώς σίγουρος για το ποια είναι η καλύτερη.
Στην πολιτική υγείας, ο όρος « food desert» (διατροφική έρημος) αναφέρεται σε μία γεωγραφική περιοχή όπου το υγιεινό φαγητό δεν είναι διαθέσιμο. Για όσους δεν επαγρυπνούν, το Διαδίκτυο μετατρέπεται όλο και περισσότερο σε μία πληροφοριακή έρημο, γεμάτη με πληροφορίες σκουπίδια. Ακόμη χειρότερα, πολλοί άνθρωποι, οι οποίοι τρέφονται με το “ junk food” των media, έχουν την ψευδαίσθηση ότι γίνονται πιο πληροφορημένοι και εξυπνότεροι, ενώ συμβαίνει το αντίθετο.
Οκ, αυτό είναι το πρόβλημα. Ποια είναι η λύση?
H συνέχεια στο δεύτερο μέρος του άρθρου..
Μοιραστείτε το άρθρο !
Μοιραστείτε το άρθρο !
Μοιραστείτε το άρθρο !
