arctic people | brainchange

Ο μικρός λαός των Πάγων.

Ο χλιαρός ήλιος του Μεσονυχτίου, ολοστρόγγυλος και στρογγυλός σαν χάλκινο νόμισμα, κρέμεται πάνω από έναν ρόδινο ορίζοντα. Θα λάμπει για πολλές μέρες ακόμα, έως ότου ο ερχομός του αμείλικτου χειμώνα μεταμορφώσει τις μέρες σε μια παγωμένη και συνεχόμενη νυχτιά που θα μετριάζεται μονάχα απ' τον ουράνιο χορό των σμαραγδένιων πέπλων του Σέλαος.

Τώρα όμως είναι καλοκαίρι.

Η θάλασσα απλώνεται ακύμαντη σαν απέραντος καθρέφτης από ασήμι που αντανακλά τα χρώματα του ανέφελου ουρανού και αναρίθμητα παγόβουνα ταξιδεύουν σαν κρυστάλλινα καράβια γύρω μας, κάποια απ' αυτά μικρά, κάποια πελώρια σαν πλωτοί πύργοι και περίτεχνα παλάτια από αστραφτερό φίλντισι.

Περιπλανιόμαστε στη θάλασσα του Βορείου Πόλου, στην παγωμένη και απόμακρη "κορφή του κόσμου." Βρισκόμαστε σ' ένα τόπο όπου τα σύνορα είναι ασαφή και που μέχρι πρόσφατα κατοικούταν μονάχα από τη σκληροτράχηλη και επινοητική φυλή των Ινουίτ, μια λέξη που σημαίνει"άνθρωποι" στη γλώσσα τους και τους οποίους οι νεοφερμένοι και άπληστοι εκπρόσωποι της λευκής φυλής αποκαλούν λανθασμένα Εσκιμώους.

Οι Ινουίτ, ή οι Εσκιμώοι αν προτιμάτε, κατοικούν σ'αυτή την εχθρική περιοχή του κόσμου εδώ και δέκα χιλιάδες χρόνια. Έμαθαν να επιβιώνουν κάτω απ΄τις αντίξοες συνθήκες του πολικού περιβάλλοντος αναπτύσσοντας μεθόδους και τεχνάσματα που φανερώνουν ένα υψηλό βαθμό επινοητικότητας και απαιτούν μια βαθύτατη γνώση του φυσικού περιβάλλοντος. Οι αντοχές και οι εμπειρικές τους γνώσεις, η διεισδυτικότητα με την οποία μπορούν να διαβάζουν την όψη τ' ουρανού και τα ίχνη που ξεδιπλώνονται στο χιόνι μοιάζουν σχεδόν υπερφυσικές στα μάτια ενός μαλθακού και αμάθητου ταξιδιώτη που έρχεται από πιο θερμά μέρη του πλανήτη.

Οι Ινουίτ ωστόσο, πιστεύουν ότι δεν είναι μόνοι. Εκτός από το πάνθεον των παράξενων θεοτήτων που ελέγχουν τις μεταβολές του θανατηφόρου περιβάλλοντος τους, υποψιάζονται ότι μοιράζονται τις λευκές ερημιές του αρκτικού κύκλου με μια απόκρυφη φυλή πλασμάτων, με κάποια μικρόσωμα όντα που περιπλανιώνται στις ομιχλώδεις περιοχές που απλώνονται ανάμεσα στους κόσμους της πραγματικότητας και του θρύλου και τα οποία συχνά-πυκνά κάνουν αισθητή την παρουσία τους με τρόπους όχι πάντα ευχάριστους.

Αποκαλούν εκείνα τα παράξενα πλάσματα Ircinrraaq, μια λέξη που προφέρεται Ιρρ-τσιν-χακ. Το συγκεκριμένο όνομα χρησιμοποιείται για να περιγράψει συνολικά τις φυλές κάποιων παράξενων "Μικρών ανθρώπων" που υποτίθεται ότι ζουν σε σπηλιές, σε βουνά και βαθιά μέσα στη γη, σε τεχνητές σήραγγες.

Σύμφωνα με τις ιστορίες που αφηγούνται οι Εσκιμώοι αλλά και σύμφωνα με σποραδικές αναφορές που έχουν καταθέσει στις τοπικές αστυνομικές αρχές μη-εσκιμώοι μέσα στα χρόνια, υπάρχουν διάφορα είδη Ircinrraaq, αλλά τις περισσότερες φορές περιγράφονται ως μικρόσωμα ανθρωποειδή όντα που έχουν μυτερά αυτιά, σκουρόχρωμο δέρμα και πολύ σκοτεινά μάτια. Επίσης, φαίνεται να είναι προικισμένα με πολύ μεγάλη σωματική δύναμη. Είναι σβέλτα και έξυπνα πλάσματα, πολύ επιδέξια στη χρήση του τόξου και του βέλους και φοράνε ρούχα που είναι φτιαγμένα από δέρματα ζώων.

Ορισμένοι Ircinrraaq θεωρούνται φιλικοί και ενδέχεται να βοηθήσουν ένα κυνηγό ή κάποιο χαμένο παιδί να επιστρέψει στο σπίτι του ή να βρει το δόμο του έξω απ' τις ερημιές κάποιας αχανούς τούνδρας αλλά υπάρχουν και πολλοί άλλοι που είναι κακόβουλοι και πολύ εχθρικοί προς τους ανθρώπους: Έχουν τη δύναμη να αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν έναν μοναχικό ταξιδιώτη και θεωρούνται υπεύθυνοι για πολλές εξαφανίσεις μικρών παιδιών αλλά και ενηλίκων. Λέγεται ότι οι Ircinrraaq συνηθίζουν να παίρνουν ανθρώπους στα σπίτια τους για τη νύχτα και να τους αφήνουν να φύγουν την επόμενη μέρα, αλλά υπάρχουν και περιπτώσεις πολλών ανθρώπων που χάθηκαν για πάντα.

Μια σχετική περίπτωση έλαβε χώρα το 2008. Ένας λευκός κυνηγός από το Marshall της Αλάσκας, βρήκε ένα μικρό αγόρι που καθόταν μόνο του στη μέση ενός βάλτου. Ο κυνηγός ρώτησε το αγόρι που βρίσκονταν οι γονείς του και πως βρέθηκε μόνο του εκεί πέρα αλλά το αγόρι ήταν τόσο φοβισμένο και μπερδεμένο που το μόνο που μπορούσε να του απαντήσει ήταν ότι δεν ήξερε τίποτα.

Ο κυνηγός ανέφερε ότι δεν υπήρχαν ίχνη στο χιόνι ή κάποια άλλη ένδειξη για το πως θα μποορύσε το παιδί να έχει βρεθεί εκεί πέρα. Αναγνώρισε ωστόσο το αγόρι ως κάτοικο του χωριού του και το επέστρεψε στην οικογένεια του. Την επόμενη μέρα άρχισε να κυκλοφορεί μια αλλόκοτη ιστορία ότι το παιδί είχε απαχθεί και μεταφερθεί στο βουνό Pilcher από τους Ircinrraaq οι οποίοι και το είχαν ανακρίνει. Το παιδί είπε ότι όσο κρατούταν εκεί, συνάντησε μια γυναίκα που είχε απαχθεί από την ίδια φυλή πριν από 40 χρόνια και η οποία προσπάθησε να το βοηθήσει. Κατά τα φαινόμενα το αγόρι είχε αφεθεί ελεύθερο από τους Ircinrraaq σκόπιμα, λίγα μόλις λεπτά προτού το βρει ο κυνηγός.

Ένα άλλο, εξίσου ασυνήθιστο περιστατικό, συνέβη στο Palmer της Αλάσκα το 2005. Μια γυναίκα ανέφερε ότι είδε ένα παράξενο πλάσμα που έμοιαζε με μικρό παιδί κοντά στο σπίτι της το οποίο έτρεχε με πολύ μεγάλη ταχύτητα. Λίγα λεπτά αργότερα η μικρή της κόρη εξαφανίστηκε για πάντα.

Σύμφωνα με σχετικές διαδόσεις, οι Ircinrraaq ζουν σε περιοχές όπως το βουνό Pilcher και το νησί Nelson Island όπου όντως έχουν βρεθεί εγκαταλειμένα έλκηθρα πολύ μικρού μεγέθους και μικροσκοπικά εργαλεία.

Μια άλλη ιστορία μας λέει ότι πολλά χρόνια προτού οι πρώτες φαλαινοθηρικές εταιρίες φτάσουν στην περιοχή, οι Ircinrraaq ζούσαν πολύ κοντά στους Εσκιμώους Inuit στο Port Hope της Αλάσκας. Μοιραζόντουσαν μαζί τους τον ίδιο οικισμό έως ότου κάποια μέρα, ενώ μια οικογένεια Ircinrraaq επισκέπτονταν κάποιους γείτονες, το μικρό τους αγόρι, που ήταν πολύ μικρό σε μέγεθος, τόσο πολύ ώστε "να χρησιμοποιεί ένα αυτί caribou για πανωφόρι," πλησίασε πολύ ένα σκυλί husky το οποίο το έφαγε. Ο πατέρας του μικρού παιδιού σκότωσε το σκυλί με τα γυμνά χέρια του. Ύστερα από εκείνο το φριχτό περιστατικό όλοι οι Ircinraaq απομακρύνθηκαν από το χωριό και πήγαν να ζήσουν σε κάτι σπηλιές όπου λέγεται ότι επιβιώνουν μέχρι τις μέρες μας.

Λέγεται επίσης ότι αν καταφέρεις και πιάσεις κάποιον απο εκείνους τους "μικρούς ανθρώπους", εκείνος θα σου δώσει ένα δώρο για να τον αφήσεις ελεύθερο. Αυτό συμβαίνει με τους Cingssiigat, μια πολύ μικρόσωμη εκδοχή των Ircinrraaq. Υποτίθεται ότι είναι κάτι μικρόσωμα πλάσματα σαν ξωτικά χωρίς φτερά όμως και με μυτερά κεφάλια. Λέγεται ότι βγαίνουν έξω τα βράδια και ακούγονται σαν πουλιά που κελαηδούν ενώ κρύβονται στις ρωγμές των τοίχων μόλις δουν ανθρώπους να πλησιάζουν.

Μια τέτοια ιστορία αφηγείται την περιπέτεια ενός άνδρα που ήθελε να πιάσει ένα από εκείνα τα πλάσματα και κρύφτηκε σ' ένα δωμάτιο με τον γιό του. Εμειναν και οι δυό τους εντελώς ακίνητοι και όταν εμφανίστηκε ένας Cingssiigat ο πατέρας έβαλε το παιδί να ανάψει μια λάμπα ενώ εκείνος άρπαξε με τα χέρια του το τρομαγμένο πλασματάκι. Εκείνο φάνηκε να χάνει όλες τις δυνάμεις του εξαιτίας του φωτός που το τρόμαζε πολύ. Ο άνδρας άρχισε να βασανίζει το πλασματάκι πλησιάζοντας το στη φλόγα της λάμπας.

Ο γιός του που ένιωσε ότι αυτό ήταν μια απάνθρωπη συμπεριφορά, τον παρακάλεσε να σταματήσει. Αν και ο άνδρας κράτησε το πλασματάκι φυλακισμένο, από τότε δεν είχε παρά κακοτυχίες στο κυνήγι μέχρι το τέλος της ζωής του, ενώ ο γιός του εξελίχθηκε στον καλύτερο κυνηγό της περιοχής.

Μία άλλη ιστορία μιλάει για έναν κυνηγό που ήθελε να πιάσει ένα Cingssiigat για να τον κάνει μεγάλο κυνηγό, πολύ καλύτερο από όλους τους άλλους στο χωριό του, τους οποίους ζήλευε πάρα πολύ. Ο άνδρας έμεινε ακίνητος και αμίλητος για 3 μέρες περιμένοντας το μικρό πλάσμα να εμφανιστεί και μετά το άρπαξε. Εκείνο πάλεψε με όλες του τις δυνάμεις αλλά ο άνδρας αποδείχτηκε πιο δυνατός. Τότε το Cigessiigat τον ικέτευσε να τον αφήσει ελεύθερο καθώς πλησίαζε η αυγή αλλά εκείνος του είπε ότι θα το κρατούσε φυλακισμένο για πάντα.

Ο μικρός άνθρωπος πρόσφερε στον δεσμώτη του το μόνο πράγμα που είχε, μια ζώνη, και του είπε να μην τη βγάλει ποτέ από πάνω του.

Ο κυνηγός απελευθέρωσε το Cingssiigat και φορούσε τη ζώνη κάθε μέρα. Έτσι εξελίχθηκε στον καλύτερο κυνηγό του χωριού του.

Οι Egassuayaq είναι κατα πολύ οι πιο ισχυροί από τους Ircinrraaq. Το ύψος τους φτάνει τα 30 εκατοστά, αν και υπάχουν και κάποιες άλλες αφηγήσεις που λένε ότι έχουν το ύψος ενός μέσου ανθρώπου. Ξεχωρίζουν από τους συνηθισμένους ανθρώπους γιατί τα βλέφαρά τους είναι κάθετα και φοράνε πολύ μακριά μανίκια που φτάνουν μέχρι το έδαφος. Κλέβουν τρόφιμα από τους χωρικούς και ψάρια από τα δίχτυα τους. Σε αντίθεση με τα δώρα καλοτυχίας που κάνουν οι υπόλοιποι Cingssiigat, οτιδήποτε σας δώσουν οι Egassuayaq σίγουρα θα σας κάνει κακότυχο.

Μια φορά ένας άνδρας έπιασε έναν Egassuayaq να κλέβει ζώα από τος παγίδες του και φώναξε: "Ωστε εσύ είσαι ο Egassuayak που κλέβει τις παγίδες μου!" Αυτό φάνηκε να φοβίζει πολύ τον Egassuayak που το έβαλε στα πόδια. Ωστόσο, για κάποιον απροσδιόριστο λόγο, αργότερα πήγε στο σπίτι του κυνηγού και πάλεψε μαζί του. Ο κυνηγός νίκησε τον εισβολέα με το να πετάξει επάνω του ένα πιθάρι, κάτι που για κάποιο λόγο τον έκανε να χάσει τις δυνάμεις του. Ο Egassuayak πρόσφερε στον κυνηγό κάθε είδους δώρα αλλά εκείνος αρνήθηκε κάθε προσφορά γιατι ήξερε ότι θα του εφερνε κακοτυχία. Τελικά απελευθέρωσε τον Egassuayak μόνο όταν εκείνος του υποσχέθηκε ότι δεν θα ξανάκλεβε ποτέ από τις παγίδες του.

Οι Enukins έχουν ύψος μέχρι εξήντα εκατοστά και λέγεται ότι ζουν στην περιοχή του Port Hope της Αλάσκα. Ενώ οι Enukins θεωρούνται σκανταλιάρηδες, μπορούν επίσης να γίνουν πολύ καλόβολοι αν το θελήσουν. Αυτοί οι μικροί άνθρωποι μπορεί να σας βοηθήσουν αν χαθείτε στο δάσος, ή στην τούνδρα, και να σας κάνουν δώρα χωρίς ανταλλάγματα. Τα δώρα τους πρέπει πάντα να γίνονται δεκτά αλλιώς θα ενοχληθουν πολύ και θα τους προσβάλλετε. Αν ένας Enukin σας δώσει ένα καλάθι για μούρα, είναι σίγουρο ότι θα βρείτε τα καλύτερα μούρα για να το γεμίσετε. Αν σας δώσουν ένα μαχαίρι, πάντα θα βρίσκετε καλό κυνήγι για να το χρησιμοποιείσετε.

Ωστόσο και εκείνοι κλέβουν σποράδικα και δημιουργούν προβλήματα στα χωριά, ειδικά τη νύχτα. Σε κάποιους οικισμούς, μέχρι τις μέρες μας οι κάτοικοί τους δεν κυκλοφορούν στους δρόμους τις νύχτες ενώ όλοι κλεινουν καλά πόρτες και παράθυρα όταν πέφτει το σκοτάδι.

Οι Paalraayak ζουν σε ορεινές περιοχές και μετακινούνται σε υπόγεια τουνελ. Εχουν υψος ενός μέτρου περίπου, σκούρο δέρμα και μυτερά αυτιά και φυσικά είναι δύστροποι και πολύ κακοί. Αν κάποιος περιπλανηθεί μόνος του στα βουνά οι Paalraayak θα του ρίξουν βράχους και θα προσπαθήσουν να τον σκοτώσουν:

Ένας κυνηγός, καθώς επέστρεφε στο σπίτι του, άκουσε έναν περίεργο θόρυβο και προπάθησε να εντοπίσει την πηγή του. Βρήκε τελικά ένα ανοιχτό παράθυρο στη βάση ενός βουνού, κρυφοκοίταξε στο εσωτερικό του και είδε δύο Ircinrraaq να χορεύουν μέσα σε ένα δωμάτιο. Τους παρακολούθησε για πολύ μικρό χρονικό διάστημα αλλά όταν έριξε μια ματιά στο έλκηθρο και στο θήραμά του είδε ότι εκείνο είχε φθαρεί ενώ το θήραμα είχε σαπίσει.

Όταν επέστρεψε στο χωριό του ανακάλυψε ότι είχε εξαφανιστεί για έναν ολόκληρο χρόνο.

Έμπειροι κυνηγοί αναφέρουν το πως καμια φορά η λεία τους, την οποία έχουν πυροβολήσει και σκοτώσει, εξαφανίζεται χωρίς ίχνος αίματος ή πατημασιών και τότε ξέρουν ότι την έχουν κλέψει οι Ircinrraaq. Αν και χρειάζονται δυο άνδρες για να βάλουν ένα μεγάλο καριμπού σε ένα έλκηθρο, σύμφωνα με τις σχετικές ιστορίες, ένας μόνο Ircinrraaq μπορεί με μεγάλη ευκολία να το σηκώσει και να φύγει τρέχοντας κουβαλώντας το. Επίσης, μπορούν και μεταμφιέζονται πολύ πειστικά σε ζώα για να ξεγελούν τους ανθρώπους.

Άσχετα με το πόση αξιοπιστία μπορεί να προσδώσει κανείς σε όλες αυτές τις παράξενες διηγήσεις, οποιοσδήποτε άνθρωπος έχει ασχοληθεί με τις δοξασίες που συναντώνται σε όλο τον κόσμο σχετικά με κάποιον "μικρό λαό" που επιβιώνει λάθρα, πέρα απ' τα όρια του πολιτισμού μας, δεν μπορεί παρά να εντυπωσιαστεί από τα κοινά χαρακτηριστικά που υπάρχουν μεταξύ τους. Αφηγήσεις για συναντήσεις με "μικρόσωμους ανθρώπους" με "υπερφυσικές" δυνάμεις που αλληλεπιδρούν με την ανθρωπότητα εδώ και πολλές χιλιάδες χρόνια, απαντώνται στις παραδόσεις κάθε λαού. Οι ομοιότητες που τις χαρακτηρίζουν, όπως είναι για παράδειγμα οι περιπτώσεις "χαμένου χρόνου" όπου ο μάρτυρας του περιστατικού ανακαλύπτει ότι ο χρόνος έχει κυλήσει διαφορετικά για τον ίδιο, είναι τόσο διαδομένες ώστε να προκαλούν κατάπληξη. Στην εποχή μας δε, το συγκεκριμένο φαινόμενο εμφανίζεται να διατηρεί τη ζωτικότητα του έχοντας φορέσει έναν φανταχτερό τεχνολογικό μανδύα που ταιριάζει με το πνεύμα των σύγχρονων καιρών: Οι αφηγήσεις για απαγωγές από μκρόσωμους γκρίζους εξωγήινους που επιβάλλουν στα θύματά τους καταστάσεις αμνησίας με αποτέλεσμα εκείνα να χάνουν κομμάτια από τη ζωή τους, ολοφάνερα αποτελούν μια μετεξέλιξη του όλου φαινομένου.

Τι συμβαίνει λοιπόν; Υπάρχει κάποιος μηχανισμός μέσα στον ανθρώπινο εγκέφαλο που δημιουργεί τέτοιου είδους αλλόκοτες εμπειρίες και οδηγεί στην γέννηση όλων εκείνων των σχετικών δοξασιών; Υπάρχει κάποιος μη-ανθρώπινος και ευφυής παράγοντας που δραστηριοποιείται διαχρονικά στις παρυφές του αντιληπτικού μας ορίζοντα εξυφαίνοντας τα μυστικά του σχέδια, αδιαφορώντας παντελώς για τη δική μας συναίνεση;

Ή υπάρχει πραγματικά κάποιος μυστικός λαός "μικρών ανθρώπων" που κάποτε συνυπήρχε με τους προγόνους μας και επέλεξε να αποσυρθεί σταδιακά από το δικό μας κόσμο νικημένος από την απληστία και την κακία που μας χαρακτηρίζει ως είδος; Εσεις τι νομίζετε;

Πηγές:

1) https://www.sott.net/article/158051-Little-people-in-rural-Alaska

2)http://www.bigfootencounters.com/creatures/enukins.htm

3)http://www.unexplained-mysteries.com/forum/topic/308158-the-ircinrraaq-little-people-of-the-arctic/

4)https://thecuriousfortean.com/2017/05/28/the-ircinrraaq-little-people-of-the-arctic/

5)https://www.amazon.com/UFOs-Solution-Jacques-Vallee-Ph-D/dp/1530687586