Το νεκρομαντείο φαίνεται να υπήρχε από τους μυκηναικούς χρόνους , δηλαδή από το 14ο και 13 αιώνα π.Χ. . Σύμφωνα με το Θανάση Βέμπο στο νεκρομαντείο λατρευόταν ο Ποσειδώνας. Όχι ως ο γνωστός θεός της θάλασσας αλλά ως μια χθόνια αρχέγονη θεότητα. Κατά τους ελληνιστικούς χρόνους η φήμη του μεσουράνησε και αποτέλεσε το διασημότερο νεκρομαντείο του αρχαίου κόσμου. Το 167 π.Χ. πυρπολήθηκε από τους Ρωμαίους και έπαυσε η λειτουργία του για να κατοικηθεί ξανά τον 1ο αι.π.Χ. Τον 1800 οικοδομήθηκε στο χώρο η μονή του Αγίου Ιωάννη του Προδρόμου , επιβεβαιώνοντας τον άτυπο κανόνα του χριστιανικού ιερατείου να χτίζει πάνω σε αρχαία μνημεία , ιερά αλλά και προσβάσεις σε εσωτερικές κοιλότητες της γης.  Στο χώρο του νεκρομαντείου έχουν βρεθεί εκατοντάδες αγγεία που περιείχαν προσφορές, λυχνάρια και μικρότερα αγγεία διακοσμημένα , μυλόπετρες, θαλασσινά όστρεα, γεωργικά και οικοδομικά εργαλεία και ειδώλια της Περσεφόνης και του Κέρβερου. Κάποια βρίσκονται στο αρχαιολογικό μουσείο των Ιωαννίνων ενώ τα περισσότερα κοσμούν κάποια σκοτεινή μουσειακή αποθήκη.

Αυτό που μπορεί να συμπεράνει κάποιος  με σιγουριά μελετώντας τα μυητικά μυστήρια της αρχαίας Ελλάδας είναι πως οι πρόγονοι μας σκόπευαν σε μία βαθιά και ουσιαστική αλλαγή στο ψυχισμό του υποψήφιου προς μύηση. . Στα Ελευσίνια μυστήρια ,στη μυητική προετοιμασία στο περίφημο Τροφώνειο άντρο και στη προετοιμασία στο νεκρομαντείο βασικός στόχος ήταν η ψυχοσωματική αλλαγή του υποψήφιου. Βέβαια όπως και τα Αιγυπτιακά μυστήρια φυλασσόταν ως κόρη οφθαλμού από τα ιερατεία ,το ίδιο συνέβαινε και με τα Ελληνικά. Εις τους αμύητους κλείσατε τας θύρας όπως αναφωνεί ο Ορφέας. Υπήρχε αυστηρός όρκος σιωπής που τηρούταν από όλους τους μυημένους , με μοναδική γνωστή εξαίρεση τον  Αλκιβιάδη ο οποίος και καταδικάστηκε σε θάνατο .  Σκεφτείτε πως ο Πυθαγόρας  μαθήτευσε 20 χρόνια στην Αίγυπτο έως ότου το ιερατείο αποφασίσει να του αποκαλύψει τις τελετουργίες και τα μυστικά του.

Οι λιγοστές αναφορές από τα αρχαία κείμενα προδίδουν πως κάτι ιδιαίτερο έβλεπαν στο μεγάλο τελεστηριο , στο ιερό των Ελευσίνιων μυστηρίων . Κάνουν λόγο για ένα όραμα όπου ο προσκυνητής γινόταν κάποιος που είδε δηλαδή επόπτης. Μια εικασία που γίνεται για το τι γινόταν κατά τη διάρκεια της μύησης είναι ότι λάμβαναν χώρο  κάποια θεατρικά δρώμενα. Ο χώρος όμως που διαδραματιζόταν το μυστήριο είναι φανερό πως δεν ταιριάζει για θεατρικές παραστάσεις όπως επίσης δεν υπάρχει κάποια αναφορά στα σωζόμενα βιβλία λογαριασμών για έξοδα σε ηθοποιούς η θεατρικούς εξοπλισμούς. Γνωρίζουμε πως όταν τελείωναν τα  υποτιθέμενα θεατρικά δρώμενα  οι μύστες οδηγούμενοι από τον ιεροφάντη και τον διαδούχο πήγαιναν στην αίθουσα της μύησης όπου υπήρχε λεπτομερής μικρογραφία  του Κάτω Κόσμου. Σύμφωνα με τον Αριστοτέλη οι μυημένοι δεν ήταν εκεί για να μάθουν αλλά για να αισθανθούν να υποφέρουν , να βιώσουν. Επίσης αναφέρονται συμπτώματα που υποδεικνύουν ψυχεδελική εμπειρία καθώς οι μυημένοι βίωναν ψυχικές κενώσεις και αναπληρώσεις , κοινές εμπειρίες, τρόμο και αγαλλίαση την ίδια στιγμή !