Ο νους δεν είναι ενα δοχείο που πρέπει να γεμίσει, αλλά μια φλόγα που πρέπει να ανάψει
Тα αινιγματικά αγαλματίδια του Acámbaro
Γράφει ο Έρικ Σμυρναίος
Το Acámbaro είναι μια μικρή και φτωχική πόλη που βρίσκεται στη Νοτιοανατολική γωνιά της επαρχίας Guanajuato στο Μεξικό. Το 1944 ένας έμπορος Γερμανικής καταγωγής, ο Waldemar Julsrud, καθώς διέσχιζε έφιππος την εν λόγω περιοχή, σκόνταψε τυχαία πάνω σε μια ασυνήθιστη φιγούρα από ψημένο πηλό που εξείχε απ’ το έδαφος.
Προβληματισμένος από το παράξενο εύρημά του, ανέθεσε σ’ έναν ντόπιο αγρότη να ξεθάψει κάθε άλλη παρόμοια φιγούρα που θα εύρισκε εκεί γύρω και να του την παραδώσει έναντι κάποιας μικρής αμοιβής. Τελικά, ο Γερμανός έμπορος και ο ιθαγενής βοηθός του κατάφεραν να συλλέξουν συνολικά 32.000 αγαλματίδια τα οποία έμοιαζαν να απεικονίζουν πλάσματα που θύμιζαν στην όψη δεινόσαυρους και ανθρώπους και που έδιναν την εντύπωση ότι τα δυο αυτά είδη αλληλεπιδρούσαν και συνυπήρχαν αρμονικά.
Σύμφωνα με κάποιες επιπρόσθετες πηγές, υποτίθεται ότι ανάμεσα σ’ εκείνα τα αγαλματίδια βρέθηκαν και απεικονίσεις ιπτάμενων δίσκων και εξωγήινων καθώς και ανθρώπων με χαρακτηριστικά που παραπέμπουν σε Καυκάσιους, Σουμέριους και Αιγυπτίους
Όπως ήταν και το αναμενόμενο, οι περισσότεροι αρχαιολόγοι απέρριψαν ασυζητητί τα παραπάνω ευρήματα ως μια περίτεχνη φάρσα. Εξάλλου, η επίσημη θέση της συμβατικής παλαιοντολογίας και της γεωλογίας είναι ότι οι δεινόσαυροι έζησαν στη Γη κατά τη διάρκεια μιας μεγάλης χρονικής περιόδου που ξεκίνησε πριν από 220 εκατομμύρια χρόνια και τελείωσε απότομα πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια, όταν ένας πελώριος μετεωρίτης έπεσε στον πλανήτη μας, κοντά στη χερσόνησο του Γιουκατάν, με αποτέλεσμα να προκληθεί μια παγκόσμια οικολογική καταστροφή.
Το ανθρώπινο είδος αντίθετα, ή μάλλον τα πρώτα ανθρωποειδή που συγγενεύουν με τον σύγχρονο Homo Sapiens, εμφανίστηκαν πριν από 200.000 χρόνια περίπου.
Ωστόσο, ακόμα και σήμερα υπάρχουν κάποιοι τολμηροί μελετητές που υποστηρίζουν ότι το χρονικό διάστημα που χωρίζει τους ανθρώπους από τους δεινοσαύρους δεν είναι τόσο μεγάλο και ότι ίσως υπήρξε κάποια χρονική περίοδος κατά την οποία τα δύο είδη ήρθαν αντιμέτωπα, με αποτέλεσμα να γεννηθούν όλες εκείνες οι παγκόσμιες μυθολογίες που περιγράφουν αδηφάγους δράκοντες και τέρατα που έφτυναν φωτιά και κατασπάραζαν αθώους χωρικούς. Έτσι λοιπόν, αρκετοί λάτρεις του παράξενου αποδέχτηκαν με ενθουσιασμό την αυθεντικότητα των εν λόγω ευρημάτων.
Σε γενικές γραμμές, αυτοί που αποδέχτηκαν τη γοητευτική πιθανότητα τα αγαλματίδια του Αcambaro να απεικονίζουν κάποια ξεχασμένη πραγματικότητα, χωρίζονται σε τρεις μεγάλες κατηγορίες: Καταρχήν, στους κρυπτοζωολόγους που θεωρούν ότι τα εν λόγω αγαλματίδια αποδεικνύουν περίτρανα ότι ένας μικρός πληθυσμός δεινοσαύρων που επέζησε σ’ εκείνη την περιοχή μέχρι το σχετικά πρόσφατο παρελθόν, ήρθε σε επαφή με τους ανθρώπους.
Επίσης, πολλοί υποστηρικτές της θεωρίας των Ιπτάμενων Δίσκων πιστεύουν ότι τα συγκεκριμένα τεχνουργήματα είναι το αποτέλεσμα της δραστηριότητας υπερανεπτυγμένων εξωγήινων οι οποίοι έχουν αναπτύξει την τεχνολογία του χρονοταξιδιού και οι οποίοι, αφού ταξίδεψαν πίσω στην εποχή των δεινοσαύρων, μετέδωσαν τη γνώση της ύπαρξής τους στους πληθυσμούς των ανθρώπων της Κεντρικής Αμερικής.
Τέλος, υπάρχουν και οι λεγόμενοι «Δημιουργιστές» οι οποίοι ερμηνεύουν τη Χριστιανική Βίβλο κυριολεκτικά, δηλαδή κατά λέξη, και οι οποίοι πιστεύουν ότι το σύμπαν δημιουργήθηκε μέσα σε μια μόλις βδομάδα και επομένως ότι οι δεινόσαυροι και οι άνθρωποι έζησαν την ίδια εποχή. Ωστόσο, καμία από τις ενδιαφέρουσες εκείνες πεποιθήσεις δεν έχει μεγάλη βαρύτητα αν εξεταστεί με προσοχή το ζήτημα της αυθεντικότητας των εν λόγω αγαλματιδίων.
Μετρήσεις με την τεχνική της θερμοφωταύγειας (thermoluminescence) έδειξαν ότι η ημερομηνία της κατασκευής τους είναι εξαιρετικά πρόσφατη. Η θερμοφωταύγεια ως φαινόμενο προκύπτει όταν κάποια υλικά που έχουν συσσωρεύσει ενέργεια κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου χρονικού διαστήματος, εκπέμπουν φωτόνια όταν εκτεθούν σε υψηλές θερμοκρασίες.
Η ιδιότητά τους αυτή χρησιμοποιείται σήμερα από τους αρχαιολόγους προκειμένου να προσδιοριστεί με ακρίβεια η ηλικία της κατασκευής διαφόρων τεχνουργημάτων γιατί θεωρείται πιο αξιόπιστη από τις μετρήσεις που προκύπτουν με βάση τη ραδιοχρονολόγηση με άνθρακα 14.
Όσον αφορά τα συγκεκριμένα αγαλματίδια, όταν η συγκεκριμένη μέτρηση διεξήχθη το 1969 και το 1972, τα δεδομένα που προέκυψαν τοποθετούσαν τον χρόνο κατασκευής τους στο 4.500 προ Χριστού περίπου και όπως ήταν επόμενο, οι υποστηρικτές της συνύπαρξης ανθρώπων-δεινοσαύρων θεώρησαν ότι αυτά τα ευρήματα τεκμηρίωναν κατά τρόπο μη αμφισβητήσιμο τις πεποιθήσεις τους.
Ωστόσο, επιπρόσθετες μετρήσεις που επαναλήφθηκαν το 1976 και το 1978 αποκάλυψαν ότι η παραπάνω χρονολογία δεν ανταποκρινόταν στην πραγματικότητα γιατί οι επίμαχες φιγούρες δεν είχαν εκτεθεί στις σωστές εργαστηριακές συνθήκες που απαιτούνταν προκειμένου να προκύψουν αξιόπιστα αποτελέσματα. Τα καινούργια δεδομένα που προέκυψαν από εκείνες τις μεταγενέστερες μετρήσεις οδηγούσαν στο μάλλον αποκαρδιωτικό συμπέρασμα ότι τα εν λόγω αντικείμενα είχαν κατασκευαστεί κατά τη χρονική περίοδο 1930-1940, δηλαδή λίγο πριν από την επίσημη ανακάλυψή τους.
Το 1952 ο Αμερικανός αρχαιολόγος Charles Di Peso εξέτασε τα παράξενα αγαλματίδια και ανακάλυψε ότι οι επιφάνειες τους δεν παρουσίαζαν ίχνη φθοράς ή συσσώρευσης σκόνης στις ρωγμές τους, κάτι που θα ήταν αναπόφευκτο αν είχαν ηλικία χιλιάδων ετών και αν είχαν παραμείνει θαμμένα για ένα τόσο μεγάλο χρονικό διάστημα μέσα στη γη. Επίσης, διαπίστωσε ότι κανένα δεν ήταν σπασμένο ενώ η εικόνα του εδάφους μέσα από το οποίο είχαν ανασκαφεί δεν θύμιζε σε τίποτα το έδαφος στο οποίο είχαν βρεθεί πραγματικά αρχαία αντικείμενα.
Βασισμένος λοιπόν σ’ αυτές τις ανακαλύψεις, δήλωσε ότι τα αγαλματίδια δεν ήταν αυθεντικά. Υπέθεσε ότι η οικογένεια που έδινε τα αγαλματίδια στον Valdemar Julsrud τα κατασκεύαζε με σκοπό να του τα πουλήσει προς ένα πέσο το ένα. Επιπρόσθετα, τα αγαλματίδια έμοιαζαν με πλάσματα που η οικογένεια ίσως είχε δει σε κινηματογραφικές ταινίες στον τοπικό κινηματογράφο ή σε εικονογραφημένα περιοδικά που εξέδιδε το Εθνικό Μουσείο της Πόλης του Μεξικού το οποίο απείχε μιας μέρας ταξίδι με το λεωφορείο.
Εκτός από τα συμπεράσματα του Charles Di Peso και τα απογοητευτικά αποτελέσματα των μετρήσεων της θερμοφωταύγειας, υπάρχουν και κάποια επιπρόσθετα δεδομένα που αμφισβητούν την αυθεντικότητα των αμφιλεγόμενων εκείνων ευρημάτων. Για παράδειγμα, στην περιοχή όπου βρέθηκαν έχουν εντοπιστεί ελάχιστα απολιθωμένα υπολείμματα πραγματικών δεινοσαύρων.
Επίσης, οι τοπικοί μύθοι θρύλοι και οι λοιπές προφορικές παραδόσεις των κατοίκων της εν λόγω περιοχής δεν κάνουν καμία μνεία για σαυροειδή πλάσματα που κάποτε ζούσαν εκεί. Κρίνοντας από το πόσο επίμονες και ανθεκτικές στο χρόνο είναι οι αφηγήσεις για αρχαία τέρατα και ερπετικούς δράκους σε άλλα μέρη του κόσμου, αυτό το γεγονός είναι τουλάχιστον παράξενο. Μια επιπρόσθετη παράμετρος που έχει απασχολήσει τους μελετητές του όλου ζητήματος είναι ότι ακόμα και αν τα αγαλματίδια είναι όντως αυθεντικά, δεν είναι απόλυτα σίγουρο ότι όντως αναπαριστούν πραγματικούς δεινόσαυρους.
Για παράδειγμα, πολλά από αυτά είναι δίποδα και όχι τετράποδα όπως γνωρίζουμε ότι ήταν οι δεινόσαυροι του είδους που απεικονίζουν. Ορισμένοι αρχαιολόγοι πιστεύουν ότι αν είναι όντως αυθεντικά, τότε ίσως αναπαριστούν στυλιαρισμένα μη σαυροειδή πλάσματα και μυθολογικά τέρατα.
Όλα τα παραπάνω στοιχεία έχουν δημιουργήσει πολλές αμφιβολίες ως προς την αυθεντικότητά των αγαλματιδίων του Acámbaro.
Αν και δεν μπορεί να αποκλειστεί εντελώς η πιθανότητα οι πρώτοι άνθρωποι και κάποια ελάχιστα ήδη δεινοσαύρων που επέζησαν από τη μεγάλη καταστροφή που έπληξε τον πλανήτη μας πριν από 65 εκατομμύρια χρόνια να συνυπήρξαν για κάποια χρονική περίοδο, (για παράδειγμα έχει βρεθεί κέρατο Τρικεράτοπα ηλικίας 35.000 ετών) τα συγκεκριμένα αγαλματίδια μάλλον δεν μπορούν να υποστηρίξουν μια τέτοια θεωρία.
Ακόμα και επίσημοι εκπρόσωποι των Δημιουργιστών όπως είναι ο φορέας Answers in Genesis, έχουν αποδεχτεί επίσημα το γεγονός ότι μάλλον πρόκειται περί απάτης.
Πηγές
https://en.wikipedia.org/wiki/Ac%C3%A1mbaro_figures
http://www.badarchaeology.com/out-of-place-artefacts/mysterious-objects/the-acambaro-figurines/
Who is Who
Ο Έρικ Σμυρναίος είναι κατά το ήμισυ Έλληνας και κατά το ήμισυ Φιλανδός, και γεννήθηκε στην Αγγλία το 1970, όπου και σπούδασε Νομικά. Από το 1993 ζει και εργάζεται στην Ελλάδα όπου, στον ελεύθερο χρόνο του, αρέσκεται να γράφει διηγήματα και μυθιστορήματα που κινούνται στο χώρο του φανταστικού. Παρά το ότι η μητρική του γλώσσα δεν είναι τα ελληνικά, τα έργα του είναι γραμμένα σε αυτή τη γλώσσα, την οποία ο ίδιος θεωρεί “την τελειοτέρα όλων των γλωσσών”. Κατά τα άλλα, του αρέσει ο κινηματογράφος φαντασίας, με ιδιαίτερη προτίμηση στο είδος του μεταφυσικού θρίλερ και της επιστημονικής φαντασίας, το διάβασμα, οι πεζοπορίες στα συναρπαστικά ελληνικά βουνά και η εξερεύνηση μυστηριακών τόπων, κατά προτίμηση κατά τη διάρκεια της νύχτας.
Φιλοδοξεί μια μέρα να πατήσει το πόδι του στον πλανήτη Άρη, αν κι έχει αποδεχτεί πλέον το γεγονός ότι ένα τέτοιο ενδεχόμενο είναι μάλλον απίθανο. Τα τέσσερα βιβλία του Συγγραφέα : α) Η Κυρά Της Πόλης β) Δεσμοί Αίματος γ) Η Εκδίκηση της Κασσάνδρας.δ ) Κθούλου Φτού-νγκ